Το πηγάδι
των παραμυθιών
Ανοίγω το παράθυρο καλύτερα να
δω το πράσινο του Αξιού
ακίνητο είναι το νερό μοιάζει
σαν ζωγραφιά
μα όσο σκέφτομαι ξανά στον
χαλασμένο δρόμο
δεν άλλαξε και τίποτα εδώ
ματώνουν οπαδοί ο πόλεμος
κρατάει χρόνια
είναι η πατρίδα μου αυτή, είναι
η πατρίδα μου που ήξερα παλιά και με πονάει
είναι οι «στρατιώτες» που χορεύουν και γελάνε
όταν το κόμμα κυβερνάει ως
το πρωί στα πανηγύρια
Αφήνω αυτοκίνητο κλειδιά
μαζεύω τα κλαδιά
χορτάριασε και πάλι η αυλή
μα όλα είναι εκεί
ζωγραφισμένα στο μυαλό μου
στους τοίχους θα χορεύουν οι
σκιές
στη σιωπή θα ακούγονται
φωνές
τα κεραμίδια του σπιτιού θα
στάζουν αίμα
ονόματα παραμυθιών
τα δώρα των πολεμιστών και των
απόντων
Ξανά θα ανάψω ένα κερί γι’
αυτούς που έμειναν εκεί για πάντα
που μου έδωσαν ένα φιλί, μια
βροχή να ζωγραφίσω
από τους φράχτες για να βγω
να μάθω να μιλάω
να βάλω ήλιο και βροχή στην
χάρτινη ζωή μου
πηγάδι των παραμυθιών το
δώρο των ξυπόλητων προσφύγων
των νικητών μα ηττημένων της
αλήθειας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου