Ένα ποτάμι που ανθίζουν τριαντάφυλλα
Δεν είμαι εγώ ο δικός
σου παράδεισος
Δεν είμαι εγώ ένα
δρόμος μεγάλος
Σε ακούω που λες το
πρωί
Φοβισμένη πολύ και μάλλον
δακρύζεις
Μα δεν θέλω να κλαις
για ένα σου λάθος
Να νοιώθεις γυμνή και
να χάνεις τον δρόμο
Αν μάθεις να ακούς
τη σιωπή
Θα δεις την αγάπη στα
μάτια μου
Και να θυμάσαι κι
αυτό
Δεν είμαι εγώ ο δικός
σου παράδεισος
Δεν είμαι εγώ ένα
δρόμος μεγάλος
Μόνο ελεύθερος είμαι
να ονειρευτώ
Γιατί να κρυφτώ θα
στο πω
Μεγάλωσα μόνος στο
φόβο
Κι είπα θα πάω πιο
πέρα τον δρόμο
Σε ένα ποτάμι που
ανθίζουν τριαντάφυλλα
Δεν θέλω να κλαις για
ένα σου λάθος
Γιατί μπορείς να με
πας ως τη θάλασσα
Και να με αφήσεις να
κοιτάζω το φεγγάρι στα μάτια σου
Γιατί είσαι εσύ ο
δικός μου παράδεισος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου