Τα κοστούμια που κλαίνε
Μην ξυπνάς το παιδί μες την νύχτα
Μείναμε μόνοι κι εσύ χαμογέλα
Φτιάξε ένα όνειρο στο μαξιλάρι του να βρει
Το πρωί στην ομίχλη τις λίμνης
Μην κοιτάς την βροχή και θυμώνεις
Έλα ξανά με την τρύπια ομπρέλα
Μέσα στην λάσπη να ανοίξουμε δρόμο
Να αλλάξουμε μάτια για πρώτη φορά
Αφού κανείς εδώ δεν θα πει καλημέρα
Κανείς θα πει γίνεται πόλεμος
Άγνωστες πόλεις θα καίγονται λίγο ποιο πέρα
Και οι πρόσφυγες θα μοιάζουν πληγή
Μα μην φοβάσαι αυτούς που φωνάζουν
Για να σε σπάσουν και δηλώνουν θεοί
Διώξ’ τους μακριά κι όρθια στάσου
Κάτω απ’ τον ήλιο θα μοιάζεις θεά
Αφού κανείς εδώ δεν θα πει καλημέρα
Άκουσε τώρα στην ψυχή σου την βροχή
Σπάσε μονάχη με πέτρες ένα όπλο
Κάποιος φτωχός απόψε να σωθεί
Και μην ακούς τα κοστούμια που κλαίνε
Μέρα και νύχτα στο κρύο γυαλί
Ότι τελειώνει αρχίζει αύριο από εσένα
Σε μια πατρίδα που διψάει για φιλί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου