Οι Ανάσες Εραστών-Σάκης Αθανασιάδης

  Οι Ανάσες Εραστών

Μπροστά εγώ πίσω η βροχή

Κι ανάμεσα μια έρημος πατρίδα

Κράτα καλά  τρέχω πολύ

Μη πέσουμε στου δήθεν την παγίδα

Πως να διαβάζω τα σημάδια του καπνού

Τα μονοπάτια  μου γεμίσανε αλάτια

Με χνώτα ενός μικρού αστού θεού

Και με προφήτες που έχουν σκόνη για τα μάτια

Τραβάω απ’ την πρίζα το καλώδιο

Σβήνω απ’ τον πίνακα τα λόγια των σοφών

Τόσοι πολλοί να μουρμουρίζουν λόγια ίδια

Φωτοτυπίες μες τη λάσπη των καιρών

Τραβάω απ’ την πρίζα το καλώδιο

Μες το σκοτάδι μου ο κόσμος των γυμνών

Κανένας δεν ακούγεται να λέει λόγια ίδια

Φτιάχνω τον κόσμο με ανάσες εραστών

Με σκόνη λες καταδικάζει

Ο χρόνος το άχρηστο παρόν

Και εμένα τρώει  το μαράζι

Στη σκόνη του να είμαι απών
Σάκης Αθανασιάδης 

• τα παπούτσια του μάγου χρόνου και άλλα ποιήματα-Β’ έκδοση (2014)

Ο δικός μου ο πόλεμος(πρώτη δημοσίευση) Σάκης Αθανασιάδης

                    (πρώτη δημοσίευση)

Ο δικός μου ο πόλεμος

 

Ο δικός μου ο πόλεμος

δεν έχει αγγέλους χτυπημένους από σφαίρες

ούτε έχει μετανάστες κρεμασμένους

στα καλώδια της τηλεόρασης

έχει νερό να πλυθούνε τα μάτια

κι έρωτα

να ξαναζήσουν ελεύθερα τα σώματα

Η δική μου η θάλασσα

δεν βάζει φωτιά στα νησιά της

αγαπάει όλους τους θεούς

που δεν μιλάνε για θάνατο

η δική μου η θάλασσα

έχει τα δικά της τραγούδια

με το αλάτι

κλείνει τις πληγές της ψυχής

Το δικό μου χωράφι

δεν έχει φυτά που ναρκώνουν

ούτε έχει μηχανήματα

που αναζητάνε τη νύχτα χρυσό

έχει χιόνι, έχει βροχή, έχει ήλιο

έχει παιδιά, έχει ερωτευμένους

έχει εμένα που φοβήθηκα

να μεγαλώσω ένα παιδί για σκλάβο

Ο δικός μου ο πόλεμος

έχει ραγισμένα μάτια

τραγούδια έχει με σφαίρες

αγαπάει όλους τους θεούς

που δεν μιλάνε για θάνατο

ο δικός μου ο πόλεμος

έχει τα παράθυρα ανοιχτά

Cop.2020 Σάκης Αθανασιάδης

Μικρές απουσίες (πρώτη δημοσίευση)Σάκης Αθανασιάδης

 

 (πρώτη δημοσίευση)

Μικρές απουσίες

Περνάς τους τοίχους

βάζεις τις μάσκες σου σε στίχους

γυρνάς σε πλατείες

φωτογραφίζεις αυτοκίνητα

κι αναπνέεις απουσίες

Στο σπίτι αδειάζεις τα μάτια σου

στον υπολογιστή κι όλο γκρινιάζεις

μια δουλειά λες μοναχά πια δεν σου φτάνει

να αγοράσεις ένα όνειρο που άλλος το ζει

Φοβάσαι πάντα να μεγαλώσεις απ’ τον δρόμο

παιδί να μείνεις να πας και κόντρα με τον νόμο

φοβάσαι να με αγαπήσεις

το σώμα σου να το χαρίσεις και ψυχή

και να γεννήσεις θα φοβάσαι

ποτέ μην ξαναζήσεις σαν παιδί

Πετάς τις μέρες σαν αποτσίγαρα

μες το τασάκι με τις βέρες

είσαι ελεύθερη να τρέξεις

μα έχει και θάνατο η εφήμερη ζωή

Φοβάσαι πάντα

στα μάτια μου την θάλασσα την άγρια

φοβάσαι και τα παπούτσια μου στην σκόνη

γιατί έκανες τον φόβο εραστή

Cop.2020 Σάκης Αθανασιάδης

Το δαχτυλίδι της ελευθερίας-Σάκης Αθανασιάδης

Το δαχτυλίδι της ελευθερίας

Κάποτε θα κρατήσω ένα σύννεφο στα χέρια

Κάθε σταγόνα πάνω σου να πέφτει

Θα είμαι η καλημέρα στον καθρέπτη

Ο δρόμος στα μάτια σου να μεγαλώνει

Κάποτε θα γίνω η σκόνη στην καρδιά σου

Πίσω στην θάλασσα να τρέχεις Κυριακή

Κύμα στα κόκκινα νερά που μοιάζει με φωνή

Την ώρα που ο ήλιος δύει να σε έχω αγκαλιά

Ίσως να γίνουν πιο πράσινα τα μάτια σου

Στον χωματόδρομο κάτω απ’ το φεγγάρι

Γιατί η αγάπη επιστρέφει πάντοτε σαν σκόνη

Ξυπόλυτη και μόνη για να είναι αληθινή

Μα τώρα εδώ φοβάμαι τα χιλιόμετρα τα άγρια

Στα βουνά της ελευθερίας τα σκοτάδια

Τα χρώματα των θεατών που σε χειροκροτούν

Τα γυαλισμένα όπλα στα χέρια τους

Έτοιμα να χτυπήσουν όσους διαφωνούν

Φοβάμαι αυτούς που δίπλα σε σταυρούς μιλούν για δημοκρατία

Αυτούς που ετοιμάζουν πόλεμο για να κερδίσει η εταιρεία

Φοβάμαι αυτούς που σπάνε το φως και την θάλασσα σε κομμάτια

Το αιώνιο να πουληθεί σε τιμή ευκαιρίας σε παλάτια

Αν και το ξέρω πως είναι λάθος να φοβάμαι

Αυτούς που τον θάνατο κουβαλάνε στο αίμα

Γιατί οι κραυγές τους είναι δώρο για μένα

Να καταλάβω πως η μόνη αλήθεια είναι τα όνειρα

Να κρατηθώ καθαρός μες τα λασπόνερα

Κάποτε στα δικά μου παπούτσια

Θα βρεις ένα ποτάμι που τρέχει στην θάλασσα

Αυτό το ποτάμι είναι το αίμα, το αίμα μας

Αν θα φορέσεις το δακτυλίδι της ελευθερίας θα το θυμηθείς

  Το δαχτυλίδι της ελευθερίας -Σάκης Αθανασιάδης (2020)

 

Στον έρωτα η ψυχή αναφλέγεται-Σάκης Αθανασιάδης

 Στον έρωτα η ψυχή αναφλέγεται

Χτυπάει και μένα ο εχθρός

Κάθε πρωί με χιλιάδες χαμόγελα

Μου στέλνει χαρτιά συνεχώς

Πως η πατρίδα μου δεν είναι τα χώματα

Δεν φέρνει ζωή ο χρυσός

Όταν το δάσος πονάει και καίγεται

Τα αστέρια όταν χάνουν το φως

Και η αλήθεια στη νύχτα όταν κρέμεται

Γιατί να ανάψω το φως

Αφού στο σώμα σου η νύχτα μου καίγεται

Κοιμάμαι τα βράδια γυμνός

Γιατί στον έρωτα η ψυχή αναφλέγεται

Μπορεί να είμαι ο μικρός

Μα η φωτιά απ’ το όνειρο φαίνεται

Δεν φέρνει ζωή ο χρυσός

Μόνο σκουριά στον αέρα που καίγεται

Ο χρόνος αν είναι οδηγός

Το ποτήρι σαν άδειο μου φαίνεται

Ποτέ μισθοφόρος θεός

Την πατρίδα μου δεν ελευθέρωσε

Σάκης Αθανασιάδης

·        τα παπούτσια του μάγου χρόνου και άλλα ποιήματα-Β’ έκδοση (2014)

Η μέρα που μεγάλωσα- Σάκης Αθανασιάδης

Η μέρα που μεγάλωσα Πετάω μια πέτρα στο νερό Ακούω τον ήχο Τη πόρτα που κλείνει Μετά τη σιωπή που μιλά Κλείνω με χώμα τις πληγές   Κοιτάζω το τοίχο Κανείς δεν γελά Ούτε δακρύζω εγώ Η μέρα που μεγάλωσα Ήλιο είχε χρυσό Που απότομα τον έκρυψαν Τα ψεύτικα φιλιά Κι όσες φορές παράτησα Ψυχή για να ένα σώμα Ήρθε σκοτάδι να μου πει Ας μείνουμε αγκαλιά Πέφτω κοιμάμαι αργά Ξυπνάω νωρίς και δουλεύω Παλεύω εντός μου καλά Στο τέλος νικώ Πετάω το χθες στο νερό Καθαρίζω τη μέρα Ανοίγω τo βήμα προχωρώ Η μέρα που μεγάλωσα Ήλιο είχε χρυσό Που λίγο μόνο χάθηκε Και τώρα είναι εδώ Σάκης Αθανασιάδης  το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων-2015

Ένα καλοκαίρι δεν φτάνει(πρώτη δημοσίευση)Σάκης Αθανασιάδης

                                      (πρώτη δημοσίευση)                                  Ένα καλοκαίρι δεν φτάνει

Τον Αύγουστο τα καλοκαιρία αρπάζουν τις πόλεις

σαν μαξιλάρια τις μεταφέρουν πέρα απ’ τα διόδια

και τις παρατάνε σε καθαρές ακτές

το σώμα κι η ψυχή τους βιαστικά να αναστηθούν

στην μυρωδιά της νύχτας

αλλά ένα καλοκαίρι δεν φτάνει

στα παιδιά να σκεπάσουν τον φόβο τους με άμμο

Τον Σεπτέμβρη τρένα πηγαίνουν την μοναξιά ως τα σύνορα

άνθρωποι φεύγουν απ’ το φως στο πουθενά

γιατί οι φτωχοί πάντα θα χάνουν απ’ τα όνειρα

κι εσύ που μου άφησες έναν μαύρο μαρκαδόρο

να ζωγραφίσω την θάλασσα

θα ψάχνεις ένα τραγούδι με τις ήττες μου  

να γιορτάσεις την πρώτη βροχή

Ίσως γιατί δεν ζήτησες ποτέ σου να έρθει

το καλοκαίρι που θα αρπάζει το μαξιλάρι σου

να γεμίσεις με ουρανό τα μάτια σου

να μάθεις να δίνεις αυτό που δεν έχεις

γιατί ήξερες πως χωρίς αγάπη

ένα καλοκαίρι δεν φτάνει

Cop.2020 Σάκης Αθανασιάδης