Τα χάρτινα σπίτια
Χειμώνιασε κι η νύχτα δεν περνάει
Τα δίχτυα της αγάπης είναι αόρατα
Η μνήμη σαν κουνούπι με τσιμπάει
Ταξίδια με φιλιά που έχουν ονόματα
Ανοίγω τα παράθυρα να τρέξουν
Τα ακίνητα ποτάμια ως το αίμα σου
Κοιτάζω τα καράβια που σαλπάρουν
Και φέρνω στο μυαλό μου κάθε ψέμα σου
Ελπίζω όταν βρεις το καλοκαίρι
Η θάλασσα στα μάτια σου να φαίνεται
Να κόψεις κάθε πρέπει με μαχαίρι
Η ψεύτικη ζωή να μην αντέχεται
Την σκόνη απ’ τα χρόνια να μην βλέπεις
Τα χάρτινα τα σπίτια σου που καίγονται
Σε άγνωστα λιμάνια να με ψάχνεις
Να καίω τα όνειρά μου όσα καίγονται
Ξημέρωσε κι ο δρόμος μεθυσμένος
Φωτοτυπίες ζωντανές με αυτοκίνητα
Για τώρα ο θεός είναι κλεισμένος
Από εταιρείες που τυπώνουν εικονίσματα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου