 |
| Α. Τάσσος-χαρακτικό «17 Νοέμβρη 1973» |
Θάλασσα Ομόνοιας
Περνούσαν οι Νοέμβρηδες από την Πατησίων
Φωνάζανε συνθήματα στην θάλασσα Ομόνοιας
Τα πόδια τους ξυπόλυτα μέσα στα δακρυγόνα
Γέμισαν με ελπίδα την καρδιά
Χτυπούσαν τα παράθυρα μα θάλασσα δεν άνοιγε
Ο άνεμος έπαιρνε τα συνθήματα μακριά
Κι όσο περνούσε ο θυμός και τα
μαλλιά αρπίζανε
Τα λιώσαν οι Δεκέμβρηδες σαν να
ήταν παγωτά
Σε άγνωστα μέρη περπατώ
Το καλοκαίρι κράτα
Στα μάτια σου για μένα
Χειμώνας είναι εδώ
Ότι ονειρεύτηκα παιδί ποτέ να μην ξεχάσω
Ο έρωτας φωτιά για την ψυχή
Όσο περνούσε ο καιρός κάποιο
γνωστοί χαθήκανε
Κάθισαν στις καρέκλες τους και
μέτραγαν τα λόγια
Που πήγαν οι Νοέμβρηδες ποτέ τους δεν μου είπανε
Κοιτούσαν να χαλάσουν τα ρολόγια
Κι έτσι το μαύρο απλώθηκε μακριά ως
την Σαλονίκη
Σε κάμπους, σε λιμάνια, σε χωριά
Και οι φοιτητές ξεχάστηκαν στο
απλήρωτο το νοίκι
Οι βάρβαροι επιστρέψανε ξανά
Σε άγνωστα μέρη περπατώ
Πεθαίνω για μια μέρα
Σηκώνομαι κι αναζητάω τον θεό
Που πήγαν οι Νοέμβρηδες ποτέ δεν το
ρωτάω
Τα μάτια τους γνωρίζω αν τα δω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου