Έτσι η ζωή που δεν τη ζεις περνάει
Μέσα Αυγούστου το καράβι περνάει
Μα αφήνει εδώ, απλά για να δω
Στη λευκή τη πανσέληνο της αγάπης τα χέρια
Μα το ξέρω δεν μπορώ να μιλήσω πολύ
Να σου πω πως έχεις γίνει παγωμένο φιλί
Σε μια πόλη που πουλάει το φως
Κι αγοράζει σκοτάδι
Δεν νομίζω να πάει
Στα μάτια σου θάλασσα
Και η ψυχή να διψάει
Τόσα μυστικά, τόσο μακριά
Το σώμα σου νομίζω δεν πονάει
Έτσι η ζωή που δεν τη ζεις περνάει
Όμως γνωρίζω πως καίει
Αλάτι τη μνήμη σου
Και μια φωνή θα σου λέει
Η αγάπη είναι πέτρα βαριά
Δεν νομίζω να σκάει
Κύμα στον ύπνο σου
Και το κορμί να πονάει
Αργία ψυχής δεν κάνεις μόνο εσύ
Είναι χιλιάδες οι προσκυνητές
Με τα ίδια τα μάτια σαν τα δικά σου
Η αγάπη είναι πέτρα βαριά
Έτσι η ζωή που δεν τη ζεις περνάει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου