Γιατί τα σύνορα είναι
μέσα μας
Δεν θα χτυπήσω τις πόρτες να ζητήσω
νερό να ξεφύγω απ’ την σκόνη
των παιδικών μου βημάτων
με ξεδιψάνε χαρούμενα μάτια
εδώ ο βαρδάρης τραγουδάει
αλλά κανείς δεν ακούει
γιατί τα σύνορα είναι μέσα στις ψυχές
Θα μιλήσω ξανά για την σιωπή
για την σιωπή των απόντων
αυτή που λίγοι ακούνε στα σύνορα
και μπορούνε να δουν
τις πέτρες όταν κλαίνε για τους αθώους του εμφυλίου
το ποτάμι που αργοπεθάνει στις αυλές σας
τον κήπο στην ψυχή των παιδιών μαραμένο
κι τους κρυμμένους στο σκοτάδι
που φοβούνται να αγαπήσουν τον ήλιο
Δεν θα ανοίξω τα παράθυρα
να βάλω το φεγγάρι στα μάτια
εδώ το φως είναι παντού
αλλά δεν είναι ψωμί
κι έτσι κανείς δεν το βλέπει
γιατί τα σύνορα είναι μέσα μας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου