Χάρτινος Δρομέας
Άργησα να καταλάβω πως οι μνήμες έχουν βλέμμα
Πως οι νίκες στο σκοτάδι έχουν πρόσωπα με αίμα
Κι αν στον τοίχο τους χτυπήσω θα πονέσω μες τη νύχτα
Μα εκεί θα συναντήσω της ζωή μου την αλήθεια
Μες τις νύχτες που ξυπνάνε τις γιαγιάς μου οι ιστορίες
Με φωνές πως με φορτώνουν και χιλιάδες αμαρτίες
Βγαίνω πάλι λεωφόρο τρέχω κόντρα στο σκοτάδι
Σαν τον χάρτινο δρομέα που θα λιώσει σε ένα βράδυ
Μα η αγάπη μπορεί να κοιμάται γυμνή να μη κρυώνει
Κι ας ακούει βροχή κι ας πονάει πολύ κι ας είναι μόνη
Άργησα να καταλάβω πως ο χρόνος είναι ψέμα
Πως οι μνήμες όταν τρέχουν έχουν σώματα και βλέμμα
Κι αν τους φίλους μου ρωτήσω αν κοστίζει η αλήθεια
Με σιωπή θα απαντήσουν κουρασμένοι απ’ τη συνήθεια
Μα η αγάπη μπορεί να γεννά στη σιωπή να μεγαλώνει
Κι αν υπάρχουν πολλοί που δεν πιστεύουν σε αυτή να μη
θυμώνει
Σάκης Αθανασιάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου