(Πρώτη
δημοσίευση)
Το βαμβάκι
που δακρύζει στο χιόνι
Φοράω τα παντελόνια του ήλιου
και κοιτάζω ατάραχος την θάλασσα
πληγωμένος από τη αρμύρα και τον άνεμο
μοιάζω μέσα στο δυνατό φως πέτρινο καράβι
που το ξέχασαν οι αιώνες
Δεν αλλάζω χρώμα στα μάτια του
φοβάμαι τον πολιτισμό που σκουριάζει το μυαλό
έτσι μπορώ να δω καθαρά
τους χιλιάδες ηλεκτρονικούς ζητιάνους
να φωνάζουν βοήθεια
μπροστά σε μία παγωμένη οθόνη
σε μια πατρίδα που περπατάει με άδεια μάτια
στο μαύρο δάσος και περιμένει να φυτρώσει το τσιμέντο
φοβάμαι την σιωπή της αγέλης
Καμιά φορά σκέφτομαι τα λόγια που άκουγα να μου λένε
πως πάντα πήγαινα σε λάθος δρόμους
σε λόφους με αγκάθια, σε ανθρώπους με πόνο στα μάτια
μα αυτοί οι λάθος δρόμοι ήταν οι πιο όμορφοι δρόμοι
γιατί έκαιγε δυνατά η ψυχή κι έτρεχα με φόρα στον έρωτα
γιατί είχαν το φως να μεγαλώσουν ένα όνειρο
τόσο λίγο για πολλούς αλλά μεγάλο για μένα
είχαν το φως για να δω ξανά μέσα στα μάτια του πατέρα μου
το βαμβάκι που δακρύζει στο χιόνι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου