Το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων-Σάκης Αθανασιάδης

Το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων

Φανατικοί πολεμιστές

Στο γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων

Φρεσκοντυμένοι με σκοτάδι

Να πολεμάνε με το φως

Μαύροι απ’ το αίμα των αθώων

Αίμα που τρέχει στο ποτάμι των ηρώων

Που λούζονται οι αθάνατοι θεοί

Αυτό που υπάρχει εδώ

Είναι η πείνα της πατρίδας για ψωμί

Είναι οι πέτρες που πετάνε οι αστοί

Στο άρρωστο κορμί της

Να ηδονίζονται στο πόνο της αθανασίας

Φανατικοί πολεμιστές

Στο γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων

Να πολεμάνε με το φως 

Αυτό που υπάρχει εδώ

Είναι σκοτάδι τυλιγμένο με χρυσάφι

Μια απάτη που τελειώνει πριν αρχίσει η ζωή

Που οι αστοί ονόμασα δημιουργία

Κάθε Μεγάλη Παρασκευή

Μεγαλώνει η στάχτη στη ψυχή

Κι αυτή η στάχτη μένει εκεί

Για μέρες, για μήνες για χρόνια, για μια ζωή

Βουνό που κρύβει τον ήλιο να μη γελάω, να φοβάμαι

Γιατί ο φόβος τρέφει το μίσος

Και πρέπει να μισώ κάθε τι διαφορετικό

Για να υπάρχω στη σιωπή των αθώων

Αυτό που υπάρχει εδώ

Είναι η άνοιξή που κλαίει

Κάθε άρνηση είναι ο θάνατός σου λέει

Στο κοπάδι αν δεν μπεις πολεμιστής

Αυτό που υπάρχει εδώ

Είναι το άρμα των κομπάρσων

Το πλήθος των άσσων, των ειδικών

Των μαλακισμένων απλά στα λαϊκά παιδιών

Που φτύνουν τα μάτια της ιστορίας

Να μη βρεθεί η αλήθεια στο χώμα

Κι ελευθερώσει το φως 

Σάκης Αθανασιάδης

το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων-2015

Τέλος πατρίδας μη μου λες=Σάκης Αθανασιάδης

Υπὲρ πάντων αγών – Αλ. Αλεξανδράκης

                      

Τέλος πατρίδας μη μου λες

Ψάχνω στους χάρτες μου νησιά

Τα καλοκαίρια περιστέρια που πετάνε

Φτιάχνω τις νύχτες μου φτερά

Στο Αιγαίο βρίσκω τα κουπιά

Τα χρόνια μου γελάνε

Κρύο περνάει στις ψυχές

Θλιμμένα μάτια προσευχές

Γυαλιά τα όνειρα που σπάνε

Τέλος πατρίδας μη μου λες

Αυτοί που πούλησαν ζωές

Μια μέρα θα πονάνε

Σπάω τις μέρες σε κλαδιά

Ανάβω μια άγρια φωτιά και σου μιλάω

Με τον καπνό που πάει ψηλά

Σήματα στέλνω να σου πω πως σε αγαπάω

Μετά από τον ύπνο το βαθύ

Στο φως ο σκλάβος θα χαθεί

Ότι κι αν γίνει

Τέλος πατρίδας μη μου λες

Αυτοί που πούλησαν ζωές

Ένας λεκές στη μνήμη

Σάκης Αθανασιάδης
νυχτερινές πατρίδες (2016)

Για λίγη λευτεριά-Σάκης Αθανασιάδης

Για λίγη λευτεριά

  

Στο χώμα μόνο μου έγραφες

Πως λύνονται τα μάγια

Κι ύστερα πάλι με έριχνες

Στα άγρια τα νερά

Να περπατήσω φώναζες

Στης θάλασσας τα αστέρια

Σε ανθρώπινα ποτάμια

Που κρύβουν μυστικά

Μα εγώ ποτέ δεν γνώρισα

Το φως των νικημένων

Μα στην αγρύπνια αντάμωσα

Το φόβο νικητών

Κι αν είμαι εδώ και στέκομαι

Πάντα μακριά πετάω

Μες τα ταξίδια βρέχομαι

Για λίγη λευτεριά

Στο χάρτη μόνο μου έδειξες

Το δρόμο πώς να πάω

Μα δεν υπήρχε κι έσβησε

Στις νύχτες των θεών

Πατέρα εσύ κι αν έφυγες

Για δρόμους θα μιλάω

Τα αστέρια όπου ζυγώνουνε

Κι αφήνουνε φωτιά

Σάκης Αθανασιάδης

·        τα παπούτσια του μάγου χρόνου και άλλα ποιήματα-Β’ έκδοση (2014)

Ο φόβος των νικητών-Σάκης Αθανασιάδης

Ο φόβος των νικητών

Tον έρωτα αν ψάχνεις μέσα στη μοναξιά

Και νομίζεις στο φως του έχεις πάει

Και μετά ξεχνάς τη διαδρομή και δεν είσαι καλά

Το ταξίδι σου δεν έγινε ποτέ

Το δρόμο αν ψάχνεις να βρεις

Εκεί που τρέχει το κορμί να φτάσει

Η ζωή μαραίνεται και ο έρωτας και η αγάπη

Και το φιλί αρμυρό θα μοιάζει σαν να είναι δάκρυ

Τη θάλασσα κοίτα το σώμα της το κόκκινο

Στον ήλιο που δύει σαν ερωμένη να φλέγεται

Το χώμα απλά κοίτα το χώμα αυτό που πατάς

Αρώματα που μοιράζει όταν η άνοιξη το επισκέπτεται

Και μη κοιτάς τις πόλεις που λιώνουν τα χρώματα

Για να φτιάξουν κι άλλα όπλα μοναξιάς

Το φόβο των νικητών  μη ζήσεις

Αν πεις καλά είμαι εδώ στην ήσυχη ζωή

Και δεν πονάς όταν οι άλλοι κλαίνε

Θολά ποτάμια τα χρόνια θα σε φτάσουν

Στην έρημο θα σε παρασύρουν και θα διψάς

Το βουνό να κοιτάς το βουνό που γεννήθηκες

Κάτι θα βρεις από φως να μου φέρεις

Μια σταγόνα του ξέρεις μου φτάνει

Να πιστέψω κι εγώ στην ανάσταση

Σάκης Αθανασιάδης

      οι ανάσες των εραστών (2014)

Τα παπούτσια ενός ονείρου-Σάκης Αθανασιάδης

                                   

 Τα παπούτσια ενός ονείρου

Οι φίλοι μου άλλαξαν μέσα στη  κρίση

Τα μάτια τους χάλασαν χειμώνας βαρύς

Έκλεισε ο δρόμος τους δεν βρήκανε λύση

Κλείνονται σπίτι νωρίς-νωρίς

Τα τρένα που σφύριζαν μέσα στη νύχτα

Ξυπνούσαν τα όνειρα τρέχαν μακριά

Μακριά απ’ τα σύννεφα της άδειας μέρας

Που θα τα σβήσει οριστικά

Μα εγώ μες τον ύπνο μου φώναζα εσένα

Στο όνειρο να ’ρθεις να πάρει φωτιά

Φωτιά η ψυχή φωτιά και το σώμα

Τα παπούτσια του ονείρου να φορέσω ξανά

Τα δέντρα μιλούσανε με το βαρδάρη

Σαν να ήταν άνθρωποι κάποια φορά

Κι αυτό που ζητούσανε ήταν μια χάρη

Να μη χαθούνε μια ακόμη φορά

Μα εγώ απ’ τον κήπο μου ακούω τα τρένα

Τα  φώτα τους βλέπω να φεύγουν μακριά

Εκεί που τα όνειρα δίνουν τη λύση

Και μεθυσμένα χαρίζουν φιλιά

Σάκης Αθανασιάδης

νυχτερινές πατρίδες (2016)

Τα όμορφα τα σύννεφα μιλάνε με βροχή-Σάκης Αθανασιάδης

Τα όμορφα τα σύννεφα μιλάνε με βροχή

Ρίχνει μια αλλιώτικη βροχή, καίει το σώμα

Η μέρα στα λιβάδια του θεού δεν φώτισε ακόμα

Ακούω του ανέμου τη φωνή στη κόκκινη νύχτα

Τα βήματα ακούω ενός αγγέλου κοντά

Χορεύουνε σκιές, ξεχασμένες ζωές, σκάνε στον τοίχο

Ξημέρωνε κι ακούω της μέρας τη φωνή

Ο ήλιος τελειώνει την τελευταία σκιά με κόκκινο χρώμα

Η μέρα στα λιβάδια του θεού δεν φώτισε ακόμα

Κάθισα δίπλα σε ένα δέντρο έκαιγε ο αέρας

Άκουσα την ανάσα του δάσους όταν είδα φωτιά

Έτρεξα μακριά να σωθώ δεν ήμουν ο μόνος

Ήμουν κι εγώ όπως οι άλλοι γυμνός

Έπεσα μα είμαι καλά κάπου αράζω

Ήθελα να ανέβω ψηλά να μάθω να διαβάζω

Του άνεμου σου τα μυστικά, τη θάλασσα σου να κοιτάζω

Ήξερες πως έχει βαρύ φορτίο η μνήμη

Σε αυτούς που ζητούν λευτεριά και δεν γίνονται κτήνη

Φέρνει μια άλλη ζωή ο αέρας τη νύχτα

Κάθεσαι για ώρες σκυφτός, ο άγγελος σου λέει καληνύχτα

Σηκώνεσαι το άλλο πρωί, βγαίνεις στο δρόμο

Παίρνεις τη ψυχή του μαζί, αλλάζεις ζωή 

Σάκης Αθανασιάδης 

το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων-2015