Στρατιώτες της ειρήνης
Χαμένα ονόματα στους δρόμους
Στρατιώτες της ειρήνης σε υπονόμους
Μικρή ζωή σε χώματα πρέπει να ζήσω
Ποιος είναι ο καλύτερος θεός στον θάνατο να αποφασίσω
Μα τώρα μπορώ μονάχος μου να δω
Την κόκκινη βροχή που καίει την ψυχή μου
Να φύγω μακριά απ’ τα πιστά αντίγραφα
Μακριά απ’ τους στρατιώτες της ειρήνης
Και να ζητήσω την δική μου φωνή
Μόνο θα χάσω αν στην άμμο μείνω ακίνητος
Μόνο θα χάσω αν χτυπήσω το διαφορετικό
Δεν υπάρχει δρόμος που χαρίζετε εδώ
Μονάχα παράθυρα υπάρχουν να περάσει το σκοτάδι στην ψυχή
Μα είμαστε εδώ μαζί να κυνηγάμε το φως
Ποιητές ορφανοί από μίσος
Μετράω τις σφαίρες που με έχουν χτυπήσει
Είναι τόσες πολλές που έχει γίνει ατσάλι η ψυχή
Στρατιώτες της ειρήνης
μου μιλάνε για δύση
Μα εγώ κοιτάζω την ανατολή
Οι δεσμοφύλακες μικροί φτιαγμένοι για το λίγο
Έτσι μπορώ μονάχος μου να φύγω απ’ την βροχή
Μες την ομίχλη να περάσω χωρίς φόβο το κενό
Τα μάτια που με λησμόνησαν τόσο
Μέσα στο φως να δω αν αναπνέουν
Γυμνός ορφανός από μίσος
