Αυτό που με
φοβίζει πιο πολύ το αγαπώ
Μέσα στο σκοτάδι ένα φως βλέπω μακριά
Άγγελος θα είναι ή κομμάτια από καρδιά
Ξέχασα να φέρω λίγο χώμα απ’ το χωριό
Για να περπατήσω καλοκαίρι αληθινό
Μιλάω στα τρένα
Που περιμένουν στο σταθμό αγκαλιασμένα
Κοιτώ τις νύχτες
Που αγοράζουνε φιλιά από ξενύχτες
Αυτό που με φοβίζει πιο πολύ το αγαπώ
Θάλασσα, γυναίκα και φωτιά ψάχνω να βρω
Αυτό που με φοβίζει πιο πολύ το αγαπώ
Έτσι καθαρίζει η ψυχή απ’ τον καιρό
Μέσα στη Αθήνα νοιώθω άγριος σε σπηλιά
Ότι αγοράζω το πετάω στα σκυλιά
Ξέχασα να φέρω λίγο χώμα απ’ το χωριό
Για να περπατήσω καλοκαίρι αληθινό
Γελάω με σένα
Που περιμένεις στο σταθμό να δεις εμένα
Δεν είμαι πουθενά μα είμαι εδώ
Αυτό που με φοβίζει πιο πολύ να το αγαπώ
Απορώ που δεν ακούμε στίχους σου σε τραγούδια ή τουλάχιστον δεν είναι τόσο διαδεδομένα σε πολύ κόσμο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια έναν φίλο που "έφυγε"
ΑπάντησηΔιαγραφήΚυνηγώντας τις ψυχές
που επιταχύνουν την επάνοδό τους στον παράδεισο,
μου φαίνεται, δεν είσαι η αισθητή μορφή που πλανάται στο κέντρο της πόλης,
είσαι η γνώριμη απουσία της επιστροφής στην αθωότητα του έναστρου ουρανού
στο καλοκαιρινό ρετιρέ της Αθήνας.