Με γεμάτο το κεφάλι ταξίδια
Στη σκόνη του δρόμου εικόνες μαζεύω
Να φτιάξω το δικό μου
νησί
Να περνάνε τα σύννεφα χαμηλά το χειμώνα
Να πιστεύω ακόμα πως χορεύει η αγάπη γυμνή
Και θυμάμαι που έλεγες
τη νύχτα θα δούμε
Πως χορεύει στα
σύννεφα η αγάπη γυμνή
Μα τα χέρια του χρόνου μόνο πέτρες μας δώσαν
Και το μέλλον μας έγινε μια άμμος καυτή
Θα γεράσεις το ξέρω θα αντέξεις την κρίση
Ογδόντα θα φτάσεις να
κοιτάς τη τιβί
Θα ξανάρθει η δεξιά θα σου δώσει τη λύση
Μα νομίζω κάπου εκεί στα τριάντα
Είχες πει πως πετάς στο κουβά τη ψυχή
Τα όμορφα τα σύννεφα μιλάνε με τα αστέρια
Λένε ιστορίες άγνωστες που εγώ δεν έχω ζήσει
Λένε για κάτι έρωτες που κράταγαν μαχαίρια
Λένε για τις αγάπες μου που έγιναν βροχή
Με γεμάτο το κεφάλι ταξίδια στη σκόνη του δρόμου
Στα μάτια σβησμένα τα φώτα πρωί
Τρέχω να φτάσω στη δουλειά να γεμίσω
Αξία να δώσω σε ένα άδειο κορμί
Σάκης Αθανασιάδης
το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων-2015
το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων-2015
Τη γνώμη σου για το παρακάτω:
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο ψυχρό το μάρμαρο
"τ' άδολα μάτια"
στο λόφο το βατό με τις ελιές
στη σκουριασμένη περιστροφή
πολλά χρόνια τώρα - ακόμα-
οι ασεβείς δεν φωτίζονται.
Λιωμένα κεριά, λεηλατημένες εικόνες
πευκοβελόνες σωροί
και θεόρατα λιπασμένα κυπαρίσσια
και οι ασεβείς εγωιστές εκεί.
Οι βίαιοι και οι πράοι
δέχονται την ίδια αδιάφορη ανάγκη
επιβίωσης των ταπεινών μικρών πλασμάτων
που επιμένουν αργά -δίχως χρόνο-
χωρίς τα ανώτερα συναισθήματα των ασεβών
να εκμηδενίζουν το καύχημα
χωρίς να θριαμβολογούν για τη δύναμή τους.
Χαραγμένα χρόνια στους σταυρούς
μύθοι υπάρξεων που ξεχάστηκαν
και φυλακίστηκαν
στα οξειδωμένα κιγκλιδώματα "ισόβια".
Γραμμένο πάνω στο μάρμαρο
χαραγμένο ανεξίτηλα στο μυαλό:
"Του χαμού μου την πίκρα
γονιός να μη νιώσει.
Τα άδολα μάτια που βίαια σβήσαν
ας φωτίζουν εκείνους
που πολύ ασεβούν στη ζωή των ανθρώπων".
Μέσα στους στίχους χορεύει μια ψυχή που διψά στο σκοτάδι. Εξαιρετικό ποίημα.
ΑπάντησηΔιαγραφή