Δρόμοι της άμμου-Σάκης Αθανασιάδης

                               

     Δρόμοι της άμμου

Τρέχω ξανά πριν βγει το φεγγάρι

Η μέρα σιωπής τελειώνει καλά

Σφυρίζει ο άνεμος άγριο το κύμα

Το γέλιο του χειμώνα στην ερημιά

Αστέρια παγωμένα στη θάλασσα πέφτουν

Τα μάτια του φάρου κοιτούν τα νερά

Τα πόδια μου κάηκαν σε δρόμους της άμμου

Σε δρόμους του τίποτα που ήταν χαρτιά

Θέλω να μάθω η ψυχή σου αν καίει

Κάθε χειμώνας να φεύγει μακριά

Να βγεις ως την άνοιξη που ζουν οι ωραίοι

Γιατί απ’ τα μάτια η αγάπη περνά

Πάω στο σπίτι σκαλίζω τα χρόνια

Η στάχτη τους κρύα σκόρπια παντού

Κυρίες βολεμένες μικρές απουσίες

Στα παντελόνια ενός άγριου θεού

Κοιτάω απ’ το παράθυρο φυσάει ακόμα

Μια γάτα ανεβαίνει το γρατζουνά

Την βάζω στο σπίτι με νιαουρίζει

Τα μάτια της λένε είμαι τώρα καλά

Τα πόδια μου κάηκαν σε δρόμους της άμμου

Σε δρόμους του τίποτα που ήταν χαρτιά

Μεγάλωσα κι έπαθα σαν όλους τους άλλους

Μα εγώ δεν κατάφερα να ζω για λεφτά

Σάκης Αθανασιάδης
νυχτερινές πατρίδες (2016)

ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΤΟΥ ΜΑΓΟΥ ΧΡΟΝΟΥ - ARPEGGIOSMP

Τα παπούτσια του μάγου χρόνου

Τραγούδι: Γιάννης Βελίκης.

Στίχοι: Σάκης Αθανασιάδης. Σύνθεση - Κιθάρες: Γιάννης Βελίκης. Ηχοληψία - Παραγωγή: Χρήστος Φολτόπουλος 

Στη αγκαλιά μιας θάλασσας σαν βάρκα η ζωή μου
Υγρά σεντόνια κύματα την πέταξαν μακριά
Αφού δεν ήξερα καλά πως άνεμος χτυπάει
Αυτούς που νιώθουν δυνατοί και αφήνουν τα κουπιά

Ανάσα για ένα άντρα είναι ο δρόμος
Μου έλεγες πατέρα αν ήσουν μόνος
Τα σύννεφα αν θυμώνουν να γελάς
Στον έρωτα να τρέχεις κι ας χτυπάς

Την νύχτα απ’ το παράθυρο να ρίχνεις
Τα ψεύτικα κι όλα τα στημένα
Στο φως τώρα γυρνάς σαν ταξιδιώτης
Ψηλά με τα παπούτσια μαγεμένα

Αγρότης ο πατέρας μου ποτέ δεν είδε κύμα
Μόνο ποτάμια ορμητικά που έριχναν βουνά
Κοιτώντας το ποτήρι του έλεγε με `να βλέμμα
Πρόσεχε το ταξίδι σου κι αγάπα το γλυκά

Ψωμί δε φτάνει να έχεις για να φας
Το δρόμο αν δεν βλέπεις να πατάς
Κλωστή να αφήνεις να γυρίζεις πίσω
Τον άγνωστό σου κόσμο να γνωρίσω

Να κλείνεις το παράθυρο βοριάς
Σε βλέπω με τα μάτια νυσταγμένα
Στο φως τώρα γυρνάς σαν ταξιδιώτης
Ψηλά με τα παπούτσια μαγεμένα

Σφιχτά κρατώντας αγκαλιά ένα μικρό φεγγάρι
Ένα φεγγάρι κόκκινο που ’μοιαζε ζωγραφιά
Κατάλαβα η βάρκα μου πως βγήκε στο λιμάνι
Τον γιό μου όταν κράτησα σφιχτά στην αγκαλιά

Φεύγει η ζωή μα εδώ είναι για πάντα
Ένα παιδί τα χρόνια φέρνει πάλι πίσω
Πατρίδα έχω τα άγρια τα ποτάμια
Στο ρεύμα τους τις μνήμες θα δροσίσω

Εγώ μεγάλωσα στα μαύρα της γιαγιάς
Τον φόρο τους μικρό θα στον αφήσω
Τον φόβο είπες μέσα σου θα σβήσω
Φωνή να αφήνεις και να μένει πάντα πίσω

Την νύχτα απ’ το παράθυρο να ρίχνεις
Τα ψεύτικα κι όλα τα στημένα
Στο φως τώρα γυρνάς σαν ταξιδιώτης
Ψηλά με τα παπούτσια μαγεμένα

Να κλείνεις το παράθυρο βοριάς
Σε βλέπω με τα μάτια νυσταγμένα
Στο φως τώρα γυρνάς σαν ταξιδιώτης
Ψηλά με τα παπούτσια μαγεμένα

Μέλισσα της νύχτας-Σάκης Αθανασιάδης

                                 

          Μέλισσα της νύχτας

Τρέχω να φύγω απ’ τις μικρές ελευθερίες

Τα άδεια κόμματα, την άγρια ζωή

Με αγκαλιά να ξεδιψάσω

Μια μέλισσα της νύχτας στη βροχή

Έχουν χειμώνα οι παλιές μου οι σελίδες

Μεγάλους έρωτες που χτίσαν στο κορμί

Ένα ποτάμι η ψυχή μου μα εκείνοι  

Μέχρι το θάνατο θα ζουν για το ψωμί

Φεύγει η θάλασσα μακριά τρέχει ο δρόμος

Τόσο μακριά που έχει αέρα η ψυχή

Κάπου πετάει να αφήσει τη φωνή μου

Μια αυταπάτη πως θα πέσει με βροχή

Βρίζει ο κόσμος μαζεμένος σε πλατείες

Θέλει να ζήσει από κοντά την εποχή

Τους αστυνόμους όταν δέρνουν

Τα δακρυγόνα όταν καίνε τη ψυχή

Κάποιοι για άνοιξη στο μέλλον να μιλάνε

Με μια μεγάλη πινακίδα αγωνιστή

Το παραμύθι όμως παλιώνει στο μπαλκόνι

Απ’ την σκουριά που έχει περάσει στη ψυχή

Σάκης Αθανασιάδης
νυχτερινές πατρίδες (2016)

Ίσως κάποτε βρεις το δικό σου παράθυρο-Σάκης Αθανασιάδης

                                       

Ίσως κάποτε βρεις το δικό σου παράθυρο

Σπαρταρούσα σαν ψάρι

Η σιωπή άμμος που έκαιγε

Τα πράσινά μου μάτια

Είχαν πέσει στο χώμα σου

Μεθυσμένος γυρνούσα

Είχα χάσει το δρόμο μου

Πόναγε η καρδιά

Έμοιαζα άγρια μέλισσα

Μη μου εξηγείς γιατί

Στα λάθη έχεις φτάσει

Σε δρόμους βραδινούς

Τα αστέρια έχω σπάσει

Κάπου σε μια φωτιά

Η άμμος με έχει χάσει

Σταμάτησα να πίνω

Μη σου παραδοθώ

Κι ας έλεγε η γιαγιά

Φιλιά που έχουν σπάσει

Πάντα θα σε ματώνουν

Αφού έγιναν καρφιά

Δεν κοιμόμουν τις νύχτες

Τη φωνή σου περίμενα

Η σιωπή σου το μαχαίρι που έκοβε

Ίσως κάποτε βρεις το δικό σου παράθυρο

Σάκης Αθανασιάδης
νυχτερινές πατρίδες