Το δηλητήριο της σιωπής
Κόκαλα μέρες πεταμένα στο δρόμο
Κάδοι γεμάτοι άδειες ψυχές
Κράτησα μόνο συμβουλές του πατέρα:
Παιδί μου χάρισε χαρά αν το θες
Κι έμαθα μόνο το νερό να προσέχω
Που μένει ακίνητο στο ποταμό
Μα χάθηκε κι αυτό δεν αντέχω
Στο μνήμα του θα του το πω
Τοίχος ο χρόνος μικραίνει το βλέμμα
Η λίμνη σταγόνες, κλεμμένο νερό
Κυλάει μέσα μου το δηλητήριο της σιωπής
Πέτρα τα μάτια χτυπάνε στον ήλιο
Γίνονται μαύρα βγάζουν θυμό
Ότι ζυγώνει το λιώνουν στο χώμα
Αν είναι διαφορετικό
Σταυρός που λάμπει στο στήθος τη μέρα
Τη νύχτα γίνεται όπλο ιερό
Για να πετάξει στη καρδιά μου μια σφαίρα
Στην αγάπη
Σάκης Αθανασιάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου