Μετά τη βροχή
Βρήκα τον
άνεμο στα μάτια μου και πάω
Ένα ταξίδι
κοντινό ως τη καρδιά
Δεν θα χαθώ
αφού τον ήλιο θα κοιτάω
Έχω κρατήσει
και ψυχή για τα παιδιά
Βγήκα απ’ το
δρόμο του ανθρώπου μαύρο βλέμμα
Σε κάδους
που χορταίνει μοναξιά
Κάποιοι
δειλοί με ικετεύουν για ένα ψέμα
Για να
κρατήσουν τη ψυχή τους αγκαλιά
Ένας δειλός
είμαι κι εγώ μα και δραπέτης
Που η μνήμη
μου δεν σβήνει με φωτιά
Ψάχνω να μπω
στην αμαρτία σαν ικέτης
Μήπως
μπορέσει η ψυχή μου να πετά
Μετά τη
βροχή όταν το χώμα θα φέρει ζωή
θα μυρίσω τη
γη, εσένα
Τα μάτια μου
θα τρέχουν να σε φτάσουν
Γυμνή να σε
δούνε στο ψέμα
Στους
χάρτινους τους μάγους των καιρών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου