Ξύλινες πέτρες
Σου λέω ένα γεια, βγαίνω στο δρόμο
Αυτό που ανταμώνω με τρομάζει πολύ
Ένα παιδί το κυνηγάνε με ξύλα
Έχει αρπάξει ένα καρβέλι ψωμί
Παρόλα αυτά κανείς δεν ρωτάει
Ο χειμώνας που φτάνει τι άλλο θα δει
Αυτό θα το πει η μικρή η οθόνη
Με ξύλινες πέτρες να πονάει η ψυχή
Δεν με νοιάζει αν κερδίσω αναπνέω να μη σβήσω
Μέσα στο μαύρο που έχει γύρω απλωθεί
Το συρμάτινο το άστρο που μου λεν’ να αγαπήσω
Η σκουριά του θα μου φάει και τη λίγη μου φωνή
Σου λέω ένα γεια στην τράπεζα τραβάω
Τους φόρους να πληρώσω για μια άλλη φορά
Τώρα τι να ελπίζω αφού πρέπει να ξεχάσω
Τη θάλασσα, το φως και τα βουνά
Παρόλα αυτά κανείς στο τραπέζι
Δεν βλέπει τη βροχή που το τζάμι χτυπά
Γεμίζει την κοιλιά του και ατάραχα σπάει
Το αυγό του φιδιού το ερπετό και κοιτά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου