 |
| Stage Larissa |
Γιώργος Δημητριάδης: Ο φόβος δημιουργεί αβγά φιδιών
Ο Γιώργος
Δημητριάδης δεν είναι προληπτικός. Αν ήταν, από τον δωδέκατο προσωπικό
του δίσκο θα πήγαινε κατευθείαν στον δέκατο τέταρτο. Ισως όμως επειδή
είναι και Παναθηναϊκός το δεκατρία να μην το βλέπει αρνητικά. Οπως και
να έχει, ο τραγουδοποιός κυκλοφόρησε πρόσφατα το άλμπουμ «Απ ’το μηδέν».
Δεκατρία τραγούδια που, αν μη τι άλλο, φέρουν την προσωπική σφραγίδα
του: ποπ-ροκ διάθεση και ενδιαφέρουσα άποψη. Ο Γιώργος Δημητριάδης μετρά
25 χρόνια στη δισκογραφία και απ’ ό,τι φαίνεται έχει πολλά να πει
ακόμη.
Συστήνομαι...
Ως μουσικός, συνθέτης, στιχουργός και τραγουδιστής γεννημένος στην
Αθήνα αλλά μεγαλωμένος στη Θεσσαλονίκη. Επίσης ως λάτρης των δίσκων
βινυλίου, της ροκ μουσικής, καλός αναγνώστης και φίλος του ποδοσφαίρου.
Τραγουδώ...
Γιατί είναι ο καλύτερος τρόπος που έχω για να επικοινωνώ με τον
ίδιο μου τον εαυτό και τους άλλους. Τραγουδώ γιατί αυτός είναι ο δρόμος
της ύπαρξής μου. Η πρώτη φορά που με θυμάμαι να ανοίγω το στόμα μου και
να τραγουδώ ήταν όταν ήμουν τριών ετών, στα γενέθλιά μου, τo «Only you»
των The Platters, ένα δισκάκι που είχε φέρει ο πατέρας μου. Εγώ πάνω στο
τραπέζι και οι γονείς και η αδερφή μου να παρακολουθούν το νήπιο να
αποδίδει με αγγλικά δικής του εκδοχής το άσμα ετούτο. Ολα αυτά εκεί στο
σαλόνι του σπιτιού μας στην οδό Κασσιανής στον Λυκαβηττό, το 1959.
Γράφω μουσική...
Οταν νιώθω πως αυτό που κρυβόταν τόσον καιρό από μένα ή που εγώ
έκρυβα από εμένα τον ίδιο θέλει να πάρει μορφή, γιατί αλλιώς θα με
κατατρύχει με κίνδυνο η ψυχή μου να γίνει ένα παλιό στοιχειωμένο σπίτι.
Γράφω μουσική γιατί είναι η δική μου ψυχοθεραπεία: όταν δεν δημιουργώ
αρχίζουν να συνωστίζονται οι δαίμονες στο κεφάλι μου. Ισως γενικότερα ο
δημιουργός φτιάχνει πράγματα για να νιώσει πραγματικά ζωντανός και, όπως
λέει και ο Μπόρχες, στο τέλος όλης αυτής της πορείας σχηματίζεται το
πρόσωπό του.
Απ' το μηδέν...
Και πίσω στα θρανία, μπας και γίνουμε καλύτεροι. Η επανεκκίνηση
είναι δύσκολη, η αλλαγή εκκωφαντική, η ντροπή μεγάλη, αλλά τη νιώθουν
όσοι σε αυτόν τον τόπο έχουν ακόμη αξιοπρέπεια. Δυστυχώς η αιδώς δεν
είναι στοιχείο πολλών επιφανών και μη. Η ζωή όμως, δηλαδή εμείς και οι
άλλοι που τη φτιάχνουμε, αισιοδοξώ πως θα περάσει σε κάτι καινούργιο,
πιο καθαρό, πιο δίκαιο και ανθρώπινο. Από το μηδέν μήπως και ενταχθούμε
στον αληθινό χρόνο, τον εξωτερικό, και ξεκολλήσουμε από τις ξέρες του
άχρονου μοναχικού εθνικού μας βίου.
Η Θεσσαλονίκη...
Είναι η πόλη που μεγάλωσα, η πόλη που χάνεται μέσα στην ομίχλη και
μοιάζει οπτασία εκτός χρόνου και τόπου, νοτισμένη από την αιώνια
υγρασία, η μουντή της λιακάδα και ο Βαρδάρης της που παίρνει για λίγο
όλα τα κρίματά μας, τις μυρωδιές της, απέναντι στον Ολυμπο. Η παραλία
όπου ακούς τα μοναχικά βήματα των περαστικών οδοιπόρων - άλλοι προς τον
Λευκό Πύργο, άλλοι προς την Αρετσού - και αν κάτσεις σε ένα παγκάκι και
κλείσεις τα μάτια ακούς κάποιες συνομιλίες, ποτέ δυνατές, κάποια
ψαροπούλια που βουτάνε μπας και φάνε κανένα κεφαλόπουλο μέσα στα πηχτά
νερά του Θερμαϊκού.
Η Αθήνα...
Είναι η πόλη όπου γεννήθηκα. Δεν την ορίζω, δεν την ξέρω καλά, μα
την πονάω και την αγαπώ, ίσως κιόλας γιατί λίγοι νιώθουν έτσι γι' αυτήν
και οι σχέσεις είναι αμφίδρομες. Αν δεν αγαπάς τον τόπο σου δεν σε αγαπά
και αυτός. Η πόλη που χρησιμοποιείται σαν υλικό για κάψιμο, που ξεσπά
πάνω της μονάχα η οργή και ποτέ η δημιουργία. Ενας τόπος θυμωμένων
ψυχών, ένας τόπος που υποφέρει από τον αυτοσκοπό της καταστροφής, ανόητα
συνδεδεμένης με τη δημιουργία, ενώ στην ουσία την ακυρώνει. Γιατί ο
«καταστροφέας» δεν τη θέλει επειδή έτσι μονάχα νιώθει πως υπάρχει,
μονάχα όταν καταστρέφει. Οπως και με την πολιτική, που όταν νοσεί δεν
την καταστρέφεις, δεν την καταργείς, αλλά τη δημιουργείς εκ νέου, της
δίνεις νόημα και πνοή.
Ονειρεύομαι...
Αναπόφευκτα όταν κοιμάμαι - στον ξύπνιο μου δρω. Δεν ονειροβατώ
γιατί έτσι δεν βλέπω μπροστά μου και τσακίζομαι στα βράχια της
πραγματικότητας των ανθρώπων και των κοινωνιών. Η μεγαλύτερη επανάσταση
στις μέρες μας ξεκινά από τις μικρές αλλαγές στις λεπτομέρειες του
καθημερινού ιδιωτικού μας και δημόσιου βίου.
Δυσκολεύομαι...
Με τον εαυτό μου, γιατί είναι ο πιο δύσκολος αντίπαλος.
Προβληματίζομαι...
Πάντα, γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Κάποιες φορές οδηγούμαι σε
λάθος συμπεράσματα, γι' αυτό μετά πάλι προβληματίζομαι μέχρι να καταλήξω
σε μια απάντηση. Λένε πως τα ερωτήματα είναι πιο σημαντικά από τις
απαντήσεις. Δεν θα διαφωνήσω, αλλά συμπληρώνω πως και οι απαντήσεις
είναι εξίσου σημαντικές όταν τα ερωτήματα είναι τα σωστά. Για να δούμε
τι μας φταίει πρέπει να κάνουμε τη σωστή ερώτηση και βασικά... "μήπως
φταίω κι εγώ;". Τις καλύτερες απαντήσεις βέβαια πάντα τις δίνει η ίδια η
ζωή και όχι τα ευαγγέλια και οι θεωρίες τις οποίες πάντα πρέπει να
προσαρμόζουμε, να ανανεώνουμε αλλά και να αμφισβητούμε.
Ροκ είναι...
Η πέτρα που κύλησε και ακόμη μέσα μου κυλάει και ποτέ δεν χορταριάζει.
Ταξιδεύω...
Πάντα, κυρίως με το μυαλό και την ψυχή, με τα βιβλία μου και τις
μουσικές, αλλά και με το αεροπλάνο προσπαθώντας να ξεπεράσω - ίσως
μάταια - τον φόβο της πτώσης του.
Κρίση είναι...
Η Νέμεσις της πρώτα απ' όλα ηθικά χρεοκοπημένης κοινωνίας μας.
Ο πολιτισμός...
Είναι αυτό που μας λείπει εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Γιατί οι
αυτάρεσκα εσωστρεφείς, φοβικές κοινωνίες δεν δημιουργούν πολιτισμό.
Δημιουργούν αβγά φιδιών γεμάτα μίσος, μισαλλοδοξία και δήθεν
ανωτερότητα.
Ο Παναθηναϊκός...
Είναι η αγαπημένη μου ομάδα της οποίας υποστηρίζω τα χρώματα από
πολύ μικρός, προτού καν προλάβω να εγκατασταθώ στη Θεσσαλονίκη. Πολλά
πράγματα αλλάζεις στη ζωή σου, από ρούχα ως σχέσεις και συνήθειες, αλλά
ομάδα ποτέ. Επειδή όμως μεγάλωσα επάνω, σιγά-σιγά αγάπησα και τον ΠΑΟΚ.
Αρα ΠΑΟ - ΠΑΟΚ 1-1. Και οι δύο αυτές σπουδαίες πόλεις μού έδωσαν πάρα
πολλά, η καθεμία με τον τρόπο της, και αυτές οι δύο μεγάλες ομάδες είναι
ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της φυσιογνωμίας και της Ιστορίας τους... Η
φανταστική μου πόλη βρίσκεται λοιπόν κάπου στη μέση της διαδρομής, με
εισιτήριο αλέ ρετούρ.
http://www.tovima.gr
