Εγώ δεν είμαι τίποτα-Σάκης Αθανασιάδης

 

Εγώ δεν είμαι τίποτα

Εγώ δεν είμαι τίποτα

τίποτα ακούς;

ούτε ένας βρεγμένος στίχος

τίποτα

τα μάτια μου καίνε απ’ την επανάληψη

μεγάλωσα περιμένοντας όνειρα

τα βράδια κοιμάμαι πάντα γυμνός

σκεπάζομαι με λέξεις, δεν κρυώνω

απ’ τον δρόμο τρέχω στον έρωτα

κι απ’ τον πόνο θα με βρεις

να σκάβω της σιωπής το χωράφι

διακοπές στο χωριό τίποτα

με τις Αμερικάνικες φωτοτυπίες

της γενιάς σου

εγώ δεν είμαι τίποτα

τίποτα ακούς;

Σάκης Αθανασιάδης

• o μικρός ήλιος κι άλλα όνειρα του δρόμου, β΄ έκδοση (2014)

ΚΑΠΟΥ ΜΑΚΡΙΑ ΕΔΩ ΚΟΝΤΑ

 
ΚΑΠΟΥ ΜΑΚΡΙΑ ΕΔΩ ΚΟΝΤΑ

σύνθεση-τραγούδι:
Γιάννης Βελίκης

στίχοι: Σάκης
Αθανασιάδης

Θα ξενυχτήσω πάλι μόνος στο ποτάμι

Να σπαρταράω μες του μύθου μου το δίχτυ

Θα σε φωνάξω για να βγεις απ' την ομίχλη

Σαν την νεράιδα στο ολόγιομο φεγγάρι

Μόνο της νύχτας η αγκαλιά αυτή σε έχει

Μέσα στα χρόνια μια πιστή φυλακισμένη

Αν καταφέρεις και με δεις θα είμαι ο ξένος

Που μόνος ζει σε μια χώρα ερειπωμένη

Ένα φιλί σου θα κρατούσα πάλι

Στα χέρια μου να το πετάξω

Σε ένα ολόγιομο φεγγάρι

Τον ουρανό χρυσό να βάψω

Το άρωμά σου θα κρατούσα πάλι

Τον χρόνο αν μπορούσα να αλλάξω

Θα έδινα και τη ζωή μου

Τη φυλακή σου στο λεπτό να κάψω

Θα σου αφήσω μόνο ένα μου σημάδι

Να με γνωρίσεις όταν φύγει η ομίχλη

Αν με ζητήσεις ένα σύννεφο με δείχνει

Κάπου μακριά εδώ κοντά

Όμως εγώ θα στο πω- Σάκης Αθανασιάδης

Όμως εγώ θα στο πω

Πάνω στα βράχια να κάθεσαι

Τη θάλασσα να κοιτάζεις

Να έρχεται η άνοιξη

Τα μάτια σου να βγάζουν φωνές

Στο βουνό να περπατάς

Τα χρώματα να διαβάζεις

Της άνοιξης να ζητάς το φιλί

Για να πιστέψεις

Πως είναι πατρίδα ακριβή το χώμα που πατάς

Όταν σκοτώνουν μια θάλασσα, ένα ποτάμι, ένα δάσος

Και πρέπει να σωπαίνεις

Φοβάμαι πως έχεις χαθεί στα σύννεφα του λάθους

Πως είσαι κι εσύ αιχμάλωτος μιας εποχής

Που παράγει κονσέρβες θανάτου

Όμως εγώ θα στο πω για μια ακόμη φορά

Αν δεν μπορείς να αγαπήσεις

Τη λίμνη, το δάσος, τη θάλασσα

Αν δεν μπορείς να αγαπήσεις

Τη μεγάλη σου μάνα τη γη

Τα παιδιά σου απλά τα μισείς

Και τα μάτια τους εσύ τα λερώνεις

Μόλις βραδιάζει και δεν μπορείς να μιλήσεις

Στην άνοιξη που σε κοιτά

Γιατί τα μάτια σου βλέπουν λεφτά στον ουρανό

Αντί για αστέρια

Νομίζω πως πρέπει να φοβηθείς

Τις ψυχές που πετάνε φωτιά

Η εποχή δεν είναι λάθος

Λάθος είναι ο δρόμος που πας

Και σου απαγορεύει να δεις

Σου απαγορεύει να ζήσεις τα χρώματα

Κι όταν κοιμάσαι

Τίποτε άλλο δεν μπορείς να σκεφτείς

Τίποτε άλλο πέρα απ’ το κέρδος

 Σάκης Αθανασιάδης 

·        Οι ανάσες των εραστών (2014)

 

Οι συμμορίες του απογεύματος-Σάκης Αθανασιάδης, Βαγγέλης Καζαντζής

Στίχοι: Σάκης Αθανασιάδης, Βαγγέλης Καζαντζής
Μουσική: Βαγγέλης Καζαντζής
Ηχογράφηση - μίξη: Γιάννης Ταβουλάρης, ΣΥΝ ENA studio, Αθήνα Mastering: Marcus Zander, Hansa studios, Berlin ℗ 2019 Monopol Verlag GmbH
 * Βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο του Σάκη Αθανασιάδη,
«Η συμμορία του απογεύματος».( εκδόσεις Ιωλκός 1999)

Μοναξιά-Σάκης Αθανασιάδης

         Μοναξιά

Είχε ένα όμορφο κορμί η Μοναξιά

το σώμα της μου χάρισε για την ψυχή δεν ξέρω

την άκουγα να μου μιλά, τη χάιδευα απαλά

χίλια σημάδια μου άφησε κι ακόμα υποφέρω

Αγάπα αυτό που αγαπάς κι όπου η ζωή σε πάει

ο κόσμος παραιτήθηκε με χώμα πλέον μοιάζει

μες τη συνήθεια η ζωή μια φυλακή

φύγε μακριά απ’ το κοπάδι που βελάζει

Είχε ένα όμορφο κορμί η Μοναξιά

μόλις με άγγιζε σταμάταγε τον χρόνο

παράταγα το σώμα μου ανέβαινα ψηλά

απ’ τα μπαλκόνια άκουγα αυτός πηδάει

Μετά ντυνόταν βιαστικά

μέσα στης πόλης το κορμί να δραπετεύσει

το όνομά της δεν το έμαθα ποτέ

ώσπου την είπα αγάπη Μοναξιά που μου αρέσει

Κάποτε χάθηκε για πάντα οριστικά

την άρπαξε η ομίχλη να τη φάει

ο έρωτας κοιμήθηκε παπλώματα βαριά

αγάπα αυτό που αγαπάς κι όπου η ζωή σε πάει

ΣάκηςΑθανασιάδης-νυχτερινέςπατρίδες (2016)

Έτσι η ζωή που δεν τη ζεις περνάει-Σάκης Αθανασιάδης

 Έτσι η ζωή που δεν τη ζεις περνάει

Μέσα Αυγούστου το καράβι  περνάει

μα αφήνει εδώ απλά για να δω

στη λευκή την πανσέληνο

της αγάπης τα χέρια

μα το ξέρω δεν μπορώ να μιλήσω

να σου πω πως έχεις παγωμένο φιλί

σε μια πόλη που πουλάει το φως

κι αγοράζει σκοτάδι

δεν νομίζω να φτάνει

στα μάτια σου θάλασσα

και η ψυχή θα διψάει

τόσα μυστικά, τόσο μακριά

το σώμα σου νομίζω δεν πονάει

έτσι η ζωή που δεν τη ζεις περνάει

όμως γνωρίζω πως καίει

αλάτι τη μνήμη σου

και μια φωνή που σου λέει

η αγάπη είναι πέτρα βαριά

δεν νομίζω να σκάει

κύμα στον ύπνο σου

και το κορμί να πονάει

αργία ψυχής  δεν κάνεις μόνο εσύ

είναι χιλιάδες οι προσκυνητές

με τα ίδια τα μάτια σαν τα δικά σου

η αγάπη είναι πέτρα βαριά

μα έτσι η ζωή που δεν τη ζεις περνάει

Σάκης Αθανασιάδηςτο γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων-2015                                

fractalart 9o-3 ποιήματα του Σάκη Αθανασιάδη

3 ποιήματα

του Σάκη Αθανασιάδη 

9o τεύχος Fractal // 

Το αίμα της δημοκρατίας

Τώρα που κοιμήθηκαν οι φωνές
Θα βγω απ’ τη φυλακή των λέξεων
Με γραμμένα συνθήματα στο σώμα
Ντυμένος στις εκπτώσεις των Μ.Μ.Ε. επανάσταση.
Κουρασμένος απ’ τις νύχτες του καιρού
Θα βοηθήσω τους
Παρατημένους στη σκόνη της ανάγκης
αστυνόμους
Να καθαρίσουν την πλατεία
Απ’ το αίμα της Δημοκρατίας.
Στο πλήθος θα χαθώ
Ακολουθώντας βιαστικά βήματα
Στον κίτρινο αέρα των δακρυγόνων.
Τώρα… που η πόλη ντυμένη στα κόκκινα
Παρατημένη εταίρα στην χώρα του Περικλή
Ξυπνά απ” τη λήθη τους ποιητές
Ζητιανεύει όνειρα
Να κολλήσει στα άδεια μάτια των παιδιών.
Τώρα… που ακούγονται καθαρά οι κραυγές
θα βγω απ’ τη φυλακή των λέξεων
Γλιστρώντας στο ζεστό κόκκινο αίμα της Δημοκρατίας…

Το καλάθι με τα ψέματα

Σε μια αργία του μυαλού
Άνοιξα το καλάθι με τα ψέματα
Κι άκουσα τις πόρτες να μιλάνε
Κόκκινες έβλεπα τις σημαίες
Κόκκινα τα φύλλα στα δέντρα
Κόκκινα όλα.
Σε μια αργία του μυαλού
Άκουσα το γέλιο των τοίχων
Άγγιξα χιλιάδες φωνές.
Στην υγρασία των ματιών
Φώναζαν οι μουσικές στους δρόμους
Ο πόνος των βημάτων φώναζε
Πέθαιναν οι Έλληνες
Και πέθαιναν για πάντα
Όπως πεθαίνουν για πάντα οι φοβισμένοι
Σε μια αργία του μυαλού
Άνοιξα το καλάθι με τα ψέματα
Τη φωτιά βρήκα
Κι έκαψα όλες τις πόρτες.
Τυλιγμένος με λίγο ουρανό
Λαχτάρισα των πουλιών το τραγούδι
Μα είχε σβήσει ο ήλιος
Γιατί πέθαιναν οι Έλληνες
Και πέθαιναν για πάντα
Όπως πεθαίνουν για πάντα οι φοβισμένοι

Το μαύρο

Έχει κρυφτεί απ’ την αστυνομία
Μια οικογένεια εργατών στην εκκλησία
Την κυνηγούν οι άνθρωποι
Και τη χτυπούν θέλουν να φύγει
Αυτοί που πάντοτε
Στα όνειρα χρωστούν δεν είναι λίγοι

Μα η αγάπη, αγάπη μου δεν σταματά σε ένα φιλί
Δεν είναι δύση – ανατολή δεν έχει αργία

Ξύπνησε ο ήλιος και μαζευτήκαν πιστοί
Πολλοί πιστοί που έλεγα να φύγω
Κι έριχναν σφαίρες
Που είχαν κρύψει στην ψυχή εδώ και μέρες

Μα η αγάπη, αγάπη μου δεν σταματά σε ένα φιλί
Δεν έχει δύση – ανατολή δεν έχει φράχτη
Μα η αγάπη, αγάπη μου δεν σταματά σε Κυριακή
Δεν προσκυνά το δυνατό, είναι το φως, είναι αγία
Είναι αυτό που λένε οι ποιητές, ελευθερία

Κάποιοι φωνάζανε πολύ πάρα πολύ
Να φύγουνε οι ξένοι
Και οι αστυνόμοι μόνο ακούγαν του παπά μας τη φωνή:
Να εφαρμοστούν οι νόμοι

Σε μια εκκλησία ήταν γυμνή απ’ το πρωί η κοινωνία
Πόσο σκοτάδι μπορεί να πάρει η ψυχή σε ένα βράδυ
Μέσα στο φόβο ενός παιδιού να κάνει τάμα
Το σύστημα μην γκρεμιστεί από ένα κλάμα

Ξυπόλυτα καλοκαίρια-Σάκης Αθανασιάδης

              

    Ξυπόλυτα καλοκαίρια

Όταν γυρίζω το κλειδί στο σπίτι που μεγάλωσα

Ξυπόλυτα τα καλοκαίρια χαιρετάνε το παιδί

Μέσα στην σκόνη με ρωτάνε το αίμα μου αν χάλασα

Από γυναίκες που ζητούσαν έναν πρίγκιπα να ΄ρθει

Μετά από λίγο όταν ανοίγω τα παράθυρα 

Ο ήλιος κάνει έφοδο να μπει

Μες τα δωμάτια ορμάει φως για να χορέψει

Μες το μυαλό μου να με εκδικηθεί

Όταν γυρίζω στο σπίτι που μεγάλωσα

Αφήνω κάθε ψέμα απ’ το μυαλό μου να χαθεί

Βάζω φωτιά σε κάθε νόμο που χαλάει χαμόγελο

Τίποτα δεν γνωρίζω από τέλος κι αρχή

Καθώς περνάνε οι ώρες και οι τοίχοι μου χαμογελάνε

Έξω στην αυλή γαβγίζει ένα σκυλί

Πάλι οι πρόσφυγες θα φτιάχνουν πλιθιά να μεγαλώνουν όπου πάνε

Γιατί η αγάπη όταν καίει είναι δυνατή

Όταν μυρίζω το βρεγμένο χώμα στην αυλή μου

Πάω  αμέσως να ανάψω ένα κερί

Σε αυτούς που τρέχουνε στα σύννεφα ξυπόλυτοι ακόμα

Και με κρατάνε μακριά από την άδεια την ζωή

  Το δαχτυλίδι της ελευθερίας -Σάκης Αθανασιάδης (2020)