Μοναξιά
Είχε ένα όμορφο κορμί η Μοναξιά
Το σώμα της μου χάρισε για την ψυχή δεν ξέρω
Την άκουγα να μου μιλά τη χάιδευα απαλά
Χίλια σημάδια μου άφησε κι ακόμα υποφέρω
Αγάπα αυτό που αγαπάς κι όπου η ζωή σε πάει
Ο κόσμος παραιτήθηκε με χώμα πλέον μοιάζει
Μες τη συνήθεια η ζωή μια φυλακή
Φύγε μακριά απ’ το κοπάδι που βελάζει
Είχε ένα όμορφο κορμί η Μοναξιά
Μόλις με άγγιζε σταμάταγε τον χρόνο
Παράταγα το σώμα μου ανέβαινα ψηλά
Απ’ τα μπαλκόνια άκουγα αυτός πηδάει μόνο
Μετά ντυνόταν βιαστικά
Μέσα στης πόλης το κορμί να δραπετεύσει
Το όνομά της δεν το έμαθα ποτέ
Ώσπου την είπα Μοναξιά που μου αρέσει
Κάποτε χάθηκε για πάντα οριστικά
Την άρπαξε η ομίχλη να τη φάει
Ο έρωτας κοιμήθηκε παπλώματα βαριά
Αγάπα αυτό που αγαπάς κι όπου η ζωή σε πάει
Σάκης Αθανασιάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου