Ένα καλοκαίρι καρφωμένο στο μάγουλο -Σάκης Αθανασιάδης

Ένα καλοκαίρι καρφωμένο στο μάγουλο 

Πατάει στις μύτες των ποδιών της

Και στον αέρα κολυμπάει

Σχεδιάζει χάρτινα πιστόλια

Και μια σφαίρα που χτυπάει

Μου λέει πως με αγαπάει

Αν θα χαθώ πολύ θα κλάψει

Μετά απλά θα με ξεχάσει

Κάθε φιλί μου θα το κάψει

Εγώ απλώνω τα εργαλεία

Φτιάχνω τραγούδια από χώμα

Της τα χαρίζω σαν παιγνίδια

Μα αυτή επιμένει να γελάει 

Με ένα καλοκαίρι καρφωμένο στο μάγουλο 

Ακόμη ελπίζω

Πως όταν κλείσει για καλά η πληγή

Θα πιστεύω σε αυτό που εγώ χτίζω

Πατάει στις μύτες των ποδιών της

Και στον αέρα κολυμπάει

Βασιλική ονόμασα την σφαίρα

Μα κάπου-κάπου το ξεχνάω

Μου λέει πως με αγαπάει

Πως είμαι ελεύθερος να φύγω

Κι εγώ ανοίγω μια πόρτα

Με ένα καλοκαίρι καρφωμένο στο μάγουλο 

Ακόμη ελπίζω

  Το δαχτυλίδι της ελευθερίας -Σάκης Αθανασιάδης(2020)

 

Νυχτερίδες-Σάκης Αθανασιάδης

   Νυχτερίδες

Δεν ζητώ μαξιλάρι για ύπνους γλυκούς

Μα φωτιά να σου ανάψω τα μάτια

Δεν ζητώ ένα αστέρι με κρυμμένους θεούς

Μα εσένα με του αγγέλου τα μάτια

Νυχτερίδες που τις μέρες μου ακούν

Σε ηλεκτρονικά αρχεία

Νυχτερίδες που τα βήματά μου ακούν

Όταν βγαίνω με τραγούδια και βιβλία

Νυχτερίδες που όλο ψάχνουν για να βρουν

Μυστική  στα λόγια μου τελεία

Νυχτερίδες που στο μαύρο μόνο ζουν

Και μοιράζουνε στα δέντρα εξουσία

Δεν ζητώ να μου πεις λέξεις πάλι σοφές

Να μου φέρεις στο όνειρο φωτισμένα παλάτια

Ο δραπέτης θα μείνω απ' τους άγριους καιρούς

Να ζητώ ένα αέρα να μου πλένει τα μάτια

Νυχτερίδες που το αίμα κυνηγούν

Τα όνειρά μου νύχτα

Νυχτερίδες που σαν φίλες με κοιτούν

Μα μου ρίχνουν δίχτυα

Νυχτερίδες που στο φως αιμορραγούν

Στου ήλιου την  αλήθεια

Νυχτερίδες στη φωλιά τους θα κλειστούν

Με του χρόνου τη βοήθεια

Σάκης Αθανασιάδης

• τα παπούτσια του μάγου χρόνου και άλλα ποιήματα-Β’ έκδοση (2014)

Γυμνή Περιοχή-Σάκης Αθανασιάδης

Γυμνή Περιοχή

Τον έρωτα θα πληρώνεις
Στις νύχτες τους
Θα μιλάς σιγά
Τα μάτια θα κλείνεις
Θα φωνάζεις απών.
Κλειστά παράθυρα
Θα κλέβουν τα μεσημέρια
Σε μια οθόνη θα μιλάς
Στον εαυτό σου
Φιλιά από σένα σε σένα
Ήσυχες μέρες.
Σε πόλεις που έχουν αστυνόμους
Για τον έρωτα και τη μοναξιά
Σε πόλεις βαμμένες σαν εταίρες
Πόσες ανάσες σου ’χουν μείνει;
Σάκης Αθανασιάδης

• o μικρός ήλιος κι άλλα όνειρα του δρόμου, β΄ έκδοση (2014)

 

Ο μαγικός φακός-Σάκης Αθανασιάδης

 
Ο μαγικός φακός

Το φεγγάρι φυλάει

Του Αυγούστου την θάλασσα

Κι αν μείνεις μαζί μου την νύχτα

Στον μαγεμένο αέρα

Θα ανάψω ένα φακό στην ψυχή σου

Να δεις τι υπάρχει πιο πέρα

Το νερό θα κυλάει

Στην ψυχή σου ο φόβος θα φεύγει

Κι αν πεις πως φοβάσαι τον κόσμο την μέρα

Στον μαγεμένο αέρα

Θα ανάψω με φιλιά το κορμί σου

Να δεις πως στον έρωτα μόνο πετάς

Κι αν περάσει μια μέρα

Η ψυχή και το σώμα σου είναι ίδια

Και τίποτα από αυτά δεν θυμάσαι

Θα είναι όλα μέσα σου ψέμα

Αλλά και πάλι το μαγικό φακό μη φοβάσαι

Μπορείς μονάχη να δεις τι υπάρχει πιο πέρα

Στην άμμο απλώνω

Μια πετσέτα πριν πέσει η νύχτα

Να έρθεις εκεί να με βρεις

Με ένα δάκρυ που καίει

Κι αν είμαι για σένα το λάθος  μπορείς να μου πεις

Γιατί δεν είμαι αλήθεια

Το φεγγάρι θα τρέχει

Στη σιωπή του Σεπτέμβρη

Το φως θα είναι υγρό ίσως κρυώνεις

Αλλά μη μου θυμώνεις

Στον μαγεμένο αέρα

Έχω τρόπους για να ζεσταθείς

  Το δαχτυλίδι της ελευθερίας -Σάκης Αθανασιάδης (2020)

Να πιστεύω ακόμα πως χορεύει η αγάπη γυμνή -Σάκης Αθανασιάδης

 Να πιστεύω ακόμα πως χορεύει η αγάπη γυμνή

Με γεμάτο το κεφάλι ταξίδια

Στη σκόνη του δρόμου εικόνες μαζεύω

Να φτιάξω  το δικό μου νησί

Να περνάνε τα σύννεφα χαμηλά το χειμώνα

Να πιστεύω ακόμα πως χορεύει η αγάπη γυμνή 

 

Και  θυμάμαι που έλεγες τη νύχτα θα δούμε

Πως  χορεύει στα σύννεφα η αγάπη γυμνή

Μα τα χέρια του χρόνου μόνο πέτρες μας  δώσαν

Και το μέλλον μας έγινε μια άμμος καυτή 

 

Θα γεράσεις το ξέρω θα αντέξεις την κρίση

Ογδόντα θα  φτάσεις να κοιτάς την τιβί

Θα ξανάρθει η δεξιά θα σου δώσει τη λύση

Μα νομίζω κάπου εκεί στα τριάντα

Είχες πει πως πετάς στο κουβά τη ψυχή 

 

Τα όμορφα τα σύννεφα μιλάνε με τα αστέρια

Λένε ιστορίες άγνωστες που εγώ δεν έχω ζήσει

Λένε για κάτι έρωτες που κράταγαν μαχαίρια

Λένε για τις αγάπες μου που έγιναν βροχή

 

Με γεμάτο το κεφάλι ταξίδια στη σκόνη του δρόμου

Στα μάτια σβησμένα τα φώτα πρωί

Τρέχω να φτάσω στη δουλειά να γεμίσω

Αξία να δώσω σε ένα άδειο κορμί

Σάκης Αθανασιάδης
το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων-2015

Το δικό σου καλοκαίρι-Σάκης Αθανασιάδης

 Το δικό σου καλοκαίρι

Δεν θα σου δώσω διαδρομή

Για μια καλύτερη ζωή

Ο δρόμος μόνος θα σε βρει

Την γεύση της ζωής να σου χαρίσει

Ούτε θα πάρω το κλειδί

Να ανοίξω πόρτες στη ζωή να περπατήσεις

Γιατί σου δείχνω το πρωί

Απ’ το παράθυρο τον ήλιο

Να αγαπήσεις το δικό σου καλοκαίρι

Πήγαινε μόνος σου μπροστά

Μάτια μου θάλασσα και φως

Μα κοίτα πίσω

Αυτούς που ανέβηκαν ψηλά

Και καήκαν σαν τα χαρτιά για λίγο ίσκιο

Δεν θα σου μάθω να κρατάς

Στα μάτια χώμα απ’ τον φόβο

Ούτε τις νύχτες να μετράς

Τα βήματα για έναν ρόλο

Γιατί έχεις μάθει για καλά

Όρθιος να αντέχεις στην φωτιά

Κανείς να μην σου κλέψει

Το δικό σου καλοκαίρι

  Το δαχτυλίδι της ελευθερίας -Σάκης Αθανασιάδης(2020)

Κανείς δεν θα ρωτήσει για την μικρή Ελπίδα-Σάκης Αθανασιάδης

 Κανείς δεν θα ρωτήσει για την μικρή  Ελπίδα

Φως ελληνικό φέρτε μου να δω

Μια χούφτα ήλιο να αναπνεύσω λίγο

Φέρτε μου να δω δρόμο αληθινό

Θάλασσα με όνειρα για να κολυμπήσω

Κόμματα με χρώματα με ξινά ονόματα

Τα ψέματα γιορτάζουν εκλογές πλησιάζουν

Λύκοι  που χορεύουν με κατασπαράζουν

Άγιος ο χειμώνας εγώ είσαι εσύ

Φως ελληνικό φέρτε μου να δω

Μια χούφτα ήλιο να αναπνεύσω λίγο

Θάλασσα με όνειρα για να κολυμπήσω

Φέρτε μου να δω φως Ελληνικό

Μέσα στην βροχή ακούω μια φωνή

Μυρίζω το άρωμά σου μα σβήνει η στιγμή

Σπίτι όταν γυρίζω μαζεύω αποκόμματα

Η άνοιξη όταν έρθει η μνήμη μη σβηστεί

Κανείς δεν θα ρωτήσει για την μικρή Ελπίδα

Ξυπόλητη που τρέχει μέσα στην καταιγίδα

Αγάλματα πατριώτες, άγιοι και πότες

Θα θέλουν να την σώσουν αφού την εξοντώσουν

 Το δαχτυλίδι της ελευθερίας -Σάκης Αθανασιάδης(2020)

Μακριά απ’ τις φωνές των σκλάβων-Σάκης Αθανασιάδης

 
 Μακριά απ’ τις φωνές των σκλάβων

Δεν ήθελα να είμαι το σπίτι

που θα άφηνες τα όνειρά σου να κοιμηθούν

ούτε ήθελα να γίνω το πρώτο αστέρι

που θα έσβηνε στα μάτια σου

μόνο ήθελα να μείνω στο αίμα σου σαν καλοκαίρι

Δεν ήθελα να είμαι ο σκονισμένος δρόμος για τα παπούτσια σου

ούτε ήθελα να είμαι κοντά σου όταν πέφτεις

μπροστά στον καθρέπτη

κοιτώντας τα άσπρα μαλλιά σου

ήθελα να πιστέψω τον μύθο της αθανασίας

Δεν ήθελα να ακούω να μου λες

δεν έχτισα ένα σπίτι για σένα στη θάλασσα

την λάσπη να βγάλεις απ’ το αίμα σου

αλλά σε άφησα μονάχη να περάσεις τον εαυτό σου

και χάθηκα στο δάσος με τις καρδιές

ξυπόλητος στο ποτάμι χωρίς φαγητό

ψάχνοντας αυτό που για σένα δεν υπάρχει, την αγάπη

Όμως πάντα ήθελα να περπατήσω στη βροχή

πάντα ήθελα να μιλήσω στον άνεμο

για ένα καινούριο μου όνειρο

να μιλήσω μακριά απ’ τις φωνές των σκλάβων

Σάκης Αθανασιάδης Η βροχή χορεύει στα κεραμίδια (2022)

Μια τρύπα στο σκοτάδι-Σάκης Αθανασιάδης

Μια τρύπα στο σκοτάδι

Όταν γράφω ποιήματα

ανοίγω μια τρύπα στο σκοτάδι

μέσα στο λίγο φως

τα μάτια μου μεγαλώνουν

Ακούω βήματα στο μπαλκόνι

είναι ο πατέρας που με περιμένει

να πιούμε το κόκκινο κρασί της ανάστασης

κάτω απ’ τα αστέρια

μέσα στην σιωπή

να μου λέει «μη φοβάσαι»

Έτσι αυτό που έχει χαθεί

το αγαπώ περισσότερο

και φοβάμαι να το πετάξω σαν στάχτη

να το σκορπίσουν αυτοκίνητα στο μηδέν

Όταν γράφω ποιήματα

γεμίζω με φωτογραφίες το δωμάτιο

φωτογραφίες που βρίζουν ή χαμογελάνε στους τοίχους

στάζουν τα μάτια αίμα στο χαρτί

Πληγωμένος αλλά ελεύθερος από τον εαυτό μου

δεν φοβάμαι τον θάνατο

μπορώ να περπατήσω μακριά και να κλέψω

τα πιο όμορφα όνειρα

Όταν γράφω ποιήματα ξεχνάω τους δρόμους

και σκέφτομαι πως τα μάτια σου

ήταν το καλύτερο σπίτι για μένα

η δική μου θάλασσα

μέχρι να φτάσει ο «πολιτισμός»

και γίνουν τα μάτια σου δρόμος που αγαπά την ταχύτητα

Κι όταν πονάει το σώμα μου στους στίχους

ρίχνω από μακριά μια χούφτα άμμο στο μαξιλάρι σου

ελπίζοντας πως όταν ο καθρέπτης

σταματήσει να σου λέει «σ’ αγαπώ»

να θυμηθείς πως «οι κανονικοί»

συλλαμβάνονται πρώτοι από τους δημοσιογράφους

Σάκης Αθανασιάδης Η βροχή χορεύει στα κεραμίδια (2022)

Ο κήπος που χάθηκε στο δρόμο-Σάκης Αθανασιάδης

 Ο κήπος που χάθηκε στο δρόμο

Μέσα στης δύσης το φως

Κουράστηκα μόνος και κάθισα

Μα είπα να τρέξω μακριά

Γιατί τη φωνή μου θα χάριζα

Τι να πιστέψω από αυτή

Αφού δεν ξυπνάει την άνοιξη

Ο κήπος μου χάθηκε στο δρόμο

Έγινε άγαλμα μαύρο απ’ τη μετάλλαξη

Σου στέλνω ξανά μια αγκαλιά

Γιατί μες τον ήλιο σου σκάλωσα

Που μου έμαθες  ελληνικά

Αιχμάλωτος που δεν μεγάλωσα

Γυρίζω τα χρόνια στο φως

Κοιτάζω της δύσης τα ονόματα

Αυτό με φοβίζει πολύ

Πως το άγριο θηρίο θα ’ρθει

Μονάχα με ανάσα μικρή

Γυρίσω και βλέπω τη θάλασσα

Η γλώσσα μου είχε κοπεί

Με άνωθεν εντολή

Σάκης Αθανασιάδης
το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων-2015