Μακριά απ’ τις φωνές των σκλάβων
Δεν ήθελα να είμαι το σπίτι
που θα άφηνες τα όνειρά σου να κοιμηθούν
ούτε ήθελα να γίνω το πρώτο αστέρι
που θα έσβηνε στα μάτια σου
μόνο ήθελα να μείνω στο αίμα σου σαν καλοκαίρι
Δεν ήθελα να είμαι ο σκονισμένος δρόμος για τα
παπούτσια σου
ούτε ήθελα να είμαι κοντά σου όταν πέφτεις
μπροστά στον καθρέπτη
κοιτώντας τα άσπρα μαλλιά σου
ήθελα να πιστέψω τον μύθο της αθανασίας
Δεν ήθελα να ακούω να μου λες
δεν έχτισα ένα σπίτι για σένα στη θάλασσα
την λάσπη να βγάλεις απ’ το αίμα σου
αλλά σε άφησα μονάχη να περάσεις τον εαυτό σου
και χάθηκα στο δάσος με τις καρδιές
ξυπόλητος στο ποτάμι χωρίς φαγητό
ψάχνοντας αυτό που για σένα δεν υπάρχει, την αγάπη
Όμως πάντα ήθελα να περπατήσω στη βροχή
πάντα ήθελα να μιλήσω στον άνεμο
για ένα καινούριο μου όνειρο
να μιλήσω μακριά απ’ τις φωνές των σκλάβων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου