Ο άλλος δρόμος που με πάει…
Αν και κουρασμένος απ’ τον δρόμο
Μπορούσα να περπατήσω
Μακριά απ’ τον εαυτό μου
Τα μάτια μου να καθαρίσουν στον
αέρα
Μέρες και νύχτες μάλωνα με την
σκόνη
Χωρίς ένα χάρτη που να δείχνει
τον δρόμο
Κι όλο ανθρώπους στο δρόμο
ρωτούσα
Υπάρχει κάποιος δρόμος που σε
σώνει
Κι όλο ρωτούσα
Ο άλλος δρόμος που με πάει…
Έτσι περπατούσα
Σε δάση που είχαν γίνει αυλές
Ανάμεσα σε ανθρώπους με γυάλινες
ψυχές
Κι έκαιγα κάθε παλιό στο μυαλό
μου
Κι έφτανα στο τέλος εξαντλημένος
Ώσπου κατάλαβα το τέλος είναι
φόβος
Και τότε είπα στου δρόμου τις
φωνές
Ο φόβος είναι όπλο που σκοτώνει
Πέτρες πετούσα μακριά
Έτρεχα να τις πιάσω
Ίδρωνα μέσα στην ερημιά
Τόσο φως πώς να το χάσω
Μα όταν ξυπνούσα ήμουν καλά
Ο ήλιος αν είχε βγει το πρωί
Αν χόρευε στα μάτια μου η βροχή
Ήμουν καλά γιατί απάντηση για μένα
είχα βρει
Ο άλλος δρόμος στην αγάπη με πάει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου