Τα όνειρα δεν
ζούνε μόνο με το σώμα
Μεγάλωσα σε ένα χωριό
Κοντά στον Αξιό
Περπάτησα μακριά μα κράτησε νερό
Για πάντα η ψυχή μου
Κι ακόμη όταν έχασα
Πατέρα και χωριό
Ο ποταμός με φώναζε
Να αντέξω κι άλλον δρόμο
Γι’ αυτό κι εσύ μη με ρωτάς
Τι πρέπει για να κάνεις
Κοίτα να βρεις μια ρίζα στην καρδιά
Αλλιώς τα όνειρά σου χάνεις
Θα γίνεις ίδιους με αυτούς
Που προσαρμόζονται στο χρώμα
Τους ηθικούς της μέρας διπλανούς
Αυτούς που ζούνε μόνο με το σώμα
Στις πόλεις που με ρώταγαν
Πως γίνεται φωτιά
Το άγριο θολό ποτάμι
Στην λεωφόρο των αθώων τις άφηνα φιλιά
Να ξεδιψάσουν με τα φώτα το σκοτάδι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου