Δευτέρα 29 Ιανουαρίου 2018

Ώσπου να φτιάξω μια θάλασσα να τραγουδάει το φεγγάρι- Σάκης Αθανασιάδης



                                                        
Ώσπου να φτιάξω μια θάλασσα να τραγουδάει το φεγγάρι

Από εσένα ακούω πως ο δρόμος μεγάλωσε
Μα εδώ πέρα κοιτάζω τα φώτα που τρέχουν
Κι αν στις λάσπες της μάχης τα πόδια μου αντέχουν
Είναι γιατί έχω κοντά μου την θάλασσα

Από εσένα περίμενα να είσαι διαφορετική
Ένα φιλί σου κάθε πρωί
Μα όσο περίμενα έμεινα μόνος

Μα τώρα ξέρω καλά η βιομηχανία σε θέλει ηλεκτρονική
Μια κούκλα αγκαλιά με τον καθρέπτη
Μέλος σε στρατό της μοναξιάς να πατάς ότι πέφτει
Με ένα τηλέφωνο στο χέρι να μιλάς για τον εαυτό σου
Με τον εαυτό σου

Κι έτσι τώρα σου λέω πως ο δρόμος σου χάλασε
Κι εγώ ο τελευταίος ψάχνω την χώρα
Που η βάρκα της αγάπης άραξε μετά την καταιγίδα
Κι αν δεν τη βρω θα έχει μείνει το ταξίδι

Έτσι ζωγραφίζω ένα σπίτι στα κύματα
Καρδιές στο σκοτάδι μέσα στην άμμο
Γιατί κουράστηκα με την αντιγραφή ζωής
Και θέλω μόνος μου να περπατήσω
Ώσπου να φτιάξω μια θάλασσα να τραγουδάει το φεγγάρι

Σάββατο 20 Ιανουαρίου 2018

Θέλω να ζήσω στο σώμα σου μια μέρα- Σάκης Αθανασιάδης



                                   
Θέλω να ζήσω στο σώμα σου μια μέρα

Νομίζω  όταν κλείσει αυτή η πόρτα
Δεν θα έχει που να πάει η ψυχή μου
Θα κάνει βόλτες στη βροχή και θα κρυώνει
Γιατί έμαθε απ’ την αναπνοή σου να περπατάει στα σύννεφα

Μα όταν κλείσει η πόρτα θα έχω μαζί μου ένα αντικλείδι
Να ξεκλειδώνω την καρδιά σου κάθε νύχτα
Θα έχω βρει ένα αστέρι να μου λέει είσαι δική μου
Γιατί αν σε χάσω θα έχω χάσει την αγάπη

Θέλω να ζήσω στο σώμα σου μια μέρα
Να βλέπω ότι βλέπεις και πιο πέρα
Μέσα απ’ τα άδεια σώματα τον καθαρό αέρα
Να γίνω μουσική, βροχή, μια μέλισσα
Να δω αν έχεις ξεχάσει την αγάπη

Τα πρέπει της γενιάς σου μεγάλωσαν σε πέτρες
Και χάλασαν τα μάτια σου που βλέπανε καλά
Κι όταν εσύ αποφάσισες να τα περάσεις βέρες
Τότε κι εγώ αποφάσισα να φύγω μακριά 

Αλλά εγώ θέλω να ζήσω στο σώμα σου μια μέρα
Να δω αν με ξέχασες ή αν το αίμα μου κυλάει στο κορμί σου       

Η γυμνή μέρα-Σάκης Αθανασιάδης



  Η γυμνή μέρα

Η σιωπή αν είναι χρυσός
Έλα να πάρεις ένα βάζο μια μέρα
Για μένα είναι άμμος ζεστή
Που καίει τα χέρια τα πόδια το βλέμμα

Αν μες το όνειρο ζει ο θεός
Και η αγάπη απλά είναι ψέμα
Τι πόνος να ψάχνω το φως
Αφού σκοτάδι θα υπάρχει πιο πέρα

Παίρνω τον γιό μου τον σηκώνω ψηλά
Δαγκώνουν τα σκυλιά τον αέρα
Σαν να πετάω χαρταετό μια Καθαρά Δευτέρα

Σε ένα κουστούμι που με δείχνει γιορτή
Κρύβω τον φόβο την αγάπη τον πόνο
Την αμαρτία την κρύβω κι αυτή
Με ξεροκόμματα που έχω για δρόμο

Γεμάτος κρίμα είμαι κι εγώ
Ενώ η οθόνη μου λερώνει τη μέρα
Τι πόνος να ψάχνω το φως
Σε μια χώρα που λατρεύει τη λέρα
Σάκης Αθανασιάδης

Τρίτη 16 Ιανουαρίου 2018

Η μέρα που μεγάλωσα-Σάκης Αθανασιάδης



Η μέρα που μεγάλωσα

Πετάω μια πέτρα στο νερό
Ακούω τον ήχο
Τη πόρτα που κλείνει
Μετά τη σιωπή που μιλά

Κλείνω με χώμα τις πληγές  
Κοιτάζω το τοίχο
Κανείς δεν γελά
Ούτε δακρύζω εγώ

Η μέρα που μεγάλωσα
Ήλιο είχε χρυσό
Που απότομα τον έκρυψαν
Τα ψεύτικα φιλιά
Κι όσες φορές παράτησα
Ψυχή για να ένα σώμα
Ήρθε σκοτάδι να μου πει
Ας μείνουμε αγκαλιά

Πέφτω κοιμάμαι αργά
Ξυπνάω νωρίς και δουλεύω
Παλεύω εντός μου καλά
Στο τέλος νικώ

Πετάω το χθες στο νερό
Καθαρίζω τη μέρα
Ανοίγω τo βήμα προχωρώ
Η μέρα που μεγάλωσα
Ήλιο είχε χρυσό
Που λίγο μόνο χάθηκε
Και τώρα είναι εδώ
Σάκης Αθανασιάδης 

Κυριακή 14 Ιανουαρίου 2018

Ανθισμένη θάλασσα- Σάκης Αθανασιάδης



                                 
              Ανθισμένη θάλασσα

Δεν είναι χειμώνας αυτός, δεν είναι χειμώνας
Γελάει η δύση λερώνει το φως
Δεν είναι χειμώνας αυτός, δεν είναι χειμώνας
Ο ουρανός μοιάζει με θάλασσας βυθός

Οι άνθρωποι μοιάζουν αράχνες
Φωτοτυπίες πεταμένες άδειες γλάστρες
Μα πάντα σου λέω υπάρχουν μεγάλες φωτιές στα μικρά ποτάμια
Που όσο περνάει ο καιρός πλησιάζουν τη θάλασσα

Μα αφού δεν μπορείς απ’ το σπιρτόκουτο να βγεις
Σου έχω ετοιμάσει εδώ κάτι κάλο
Μια ανθισμένη θάλασσα να κολυμπήσεις
Σίγουρα χρειάζεσαι μια άνοιξη να γνωρίσεις
Μη λες θα πνιγείς να προσπαθήσεις

Κι αν φοβάσαι πολύ εγώ φοβάμαι περισσότερο
Μα λέω ο φόβος είναι ήττα
Και τους ηττημένους μόνο οι άρχοντες αγαπάνε
Δεν είναι χειμώνας αυτός, δεν είναι χειμώνας

Μα όταν θα βγεις απ’ το σπιρτόκουτο θα δεις
Την ανθισμένη θάλασσα να περιμένει
Δεν θα είσαι ένα μυρμήγκι μες το φως
Η ηλεκτρονική σου μόλυνση θα έχει χαθεί