Όπως έλεγε η
γιαγιά πριν κοιμηθεί
Έχω ένα
σπίτι μικρό κοντά στον Αξιό
Όταν η πόλη
με διώχνει πηγαίνω να το δω
Γίνομαι
αμέσως παιδί με τη σφεντόνα στα χέρια
Ξυπόλητο να
περιμένει καλοκαίρια
Απ’ το
χωράφι του πατέρα του Αξιού η πολιτεία
Είναι κοντά
κι όλο ακούω μια καινούργια ιστορία
Αν ήξερα να
μεταφράζω θα άκουγα άγριες ιστορίες
Μα με τα
μάτια μου διαβάζω τα πουλιά
Φεύγοντας
κλείδωσα την πόρτα μα είχε πέσει η σκεπή
Από τις
σφαίρες της ειρήνης είχε ο τοίχος γκρεμιστεί
Από το
χωράφι πια κοιτούσα τα σύνορα που είναι κοντά
Τα καραβάνια
των προσφύγων έμοιαζαν μαύρα πουλιά
Όργωναν τα υνιά
όλη τη νύχτα
Τα σύννεφα
περνούσαν βιαστικά
Είπα θα φύγω
μακριά είναι αλήθεια
Πριν με
γνωρίσουν τα φιδάκια τα μικρά
Δεν ξέρω που
έφτασα πόσες θάλασσες πέρασα
Τα κορίτσια
μου έφυγαν μάνες να γίνουν
Στα χέρια
μου έπιασα τα όμορφα δώρα
Γι’ αυτά που
οι ποιητές γράφουν και πίνουν
Δεν ξέρω τι
έκανα πως έχασα χρόνια
Στο δρόμο
ανακάλυψα την αλήθεια αυτή
Πως πάντα
πρόσφυγας έμεινα χωρίς πατρίδα
Όπως έλεγε η
γιαγιά πριν κοιμηθεί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου