Όμως Εγώ θα στο Πω
Πάνω στα βράχια να κάθεσαι
Τη θάλασσα να κοιτάζεις
Να έρχεται η άνοιξη
Τα μάτια σου να βγάζουν φωνές
Στο βουνό να περπατάς
Τα χρώματα να διαβάζεις
Της άνοιξης να ζητάς το φιλί
Για να πιστέψεις
Πως είναι πατρίδα ακριβή το χώμα που πατάς
Όταν σκοτώνουν μια θάλασσα, ένα ποτάμι, ένα δάσος
Και πρέπει να σωπαίνεις
Φοβάμαι πως έχεις χαθεί στα σύννεφα του λάθους
Πως είσαι κι εσύ αιχμάλωτος μιας εποχής
Που παράγει κονσέρβες θανάτου
Όμως εγώ θα στο πω για μια ακόμη φορά
Αν δεν μπορείς να αγαπήσεις
Τη λίμνη, το δάσος, τη θάλασσα
Αν δεν μπορείς να αγαπήσεις
Τη μεγάλη σου μάνα τη γη
Τα παιδιά σου απλά τα μισείς
Και τα μάτια τους εσύ τα λερώνεις
Μόλις βραδιάζει και δεν μπορείς να μιλήσεις
Στην άνοιξη που σε κοιτά
Γιατί τα μάτια σου βλέπουν λεφτά στον ουρανό
Αντί για αστέρια
Νομίζω πως πρέπει να φοβηθείς
Τις ψυχές που πετάνε φωτιά
Η εποχή δεν είναι λάθος
Λάθος είναι ο δρόμος που πας
Και σου απαγορεύει να δεις
Σου απαγορεύει να ζήσεις τα χρώματα
Κι όταν κοιμάσαι
Τίποτε άλλο δεν μπορείς να σκεφτείς
Τίποτε άλλο πέρα απ’ το κέρδος
Σάκης Αθανασιάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου