Μίλα με τη Σιωπή
Τρέχεις επάνω στο βουνό
Τα σύνορα σου να τα χάσεις
Στα χέρια σου κρατάς σταυρό
Μια τιμωρία μακρινή
Πως να περάσεις τη στροφή
Της νύχτας το άγριο σεντόνι
Ξέρεις θα αργήσει να φανούν
Τα όνειρα που είχες μικρή
Γλιστράει πάλι η ψυχή μες τα νερά του φόβου
Αφού υπάρχουν άρχοντες τυφλοί πάντα εμπρός
Κι αν έχει μείνει ο φύλακας τα όνειρα θα φεύγουν
Να χαμηλώσουν σύννεφα να φέρνουν λίγο φως
Ξέρω θα αργήσεις για να μπεις
Στης άνοιξης το σώμα
Μα αν ήμουνα βροχή εγώ θα ερχόμουνα κοντά
Να σου δροσίσω το κορμί στο άνυνδρο το χώμα
Να ανθίσει λίγο η ψυχή στου νότου τη φωτιά
Μονάχα σώματα δειλών χτυπάνε τον αέρα
Στην αποθήκη των ψυχών τελειώνουν σαν κεριά
Κι αυτή η εικόνα έρχεται στο βλέμμα κάθε μέρα
Κι ας λες πως ονειρεύεσαι τα άγρια τα βουνά
Ξέρω θα αργήσει να φανεί
Η άνοιξη που σώζει
Γι’ αυτό λοιπόν μη λες πολλά
Μίλα με τη σιωπή
Σάκης Αθανασιάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου