Χίλιες Βροχές
Δύσκολοι οι αποχαιρετισμοί όταν o ένας χάνει
Και πετά στα νερά το παρελθόν να πνιγεί
Γιατί δεν μπορεί να πιστέψει πως μια ήττα του φτάνει
Να ανέβει ψηλά στη κορυφή
Γιατί δεν μπορεί να πιστέψει πως μια ήττα του φτάνει
Να μιλήσει στον ήλιο
Να μυρίσει τη θάλασσα
Και απ’ τα μάτια του να διώξει το φόβο
Μια ζωή με θυμάμαι να φεύγω
Απ’ τους τοίχους μακριά, απ’ τους φίλους μακριά
Μακριά απ’ τον εαυτό μου
Να ρωτάω τον άνεμο αν γελούν τα πουλιά
Κι αν τα σύννεφα έχουν επάνω τους
Ένα δάκρυ δικό μου
Γιατί οι κόρες απ’ τα μάτια μου έχουν θάλασσα
Γιατί η νύχτα αγαπάει τους εραστές
Γιατί είσαι αθώα για να κλέβεις τις στιγμές
Γιατί αντίο όταν φεύγω δεν μου λες
Παρά μονάχα σε αγαπώ
Γιατί να μην ακούς τι λένε οι βροχές
Το κάθε τέλος μόλις σπάνε οι καρδιές
Που είναι αρχή
για να ανέβεις το βουνό
Να ξαναβρείς αναπνοές, καινούργιο δρόμο
Μια ζωή με θυμάμαι να φεύγω
Να ξυπνάω και να τρέχω μακριά
Πριν πνιγώ απ’ τα νερά της συνήθειας
Γιατί σε κάθε ταξίδι νοιώθω τόσο δυνατός
Που πατάω σε σπασμένα γυαλιά
Που περνάω τη σπηλιά του θανάτου
Που περνάω τον εαυτό μου
Και βουτάω στα νερά της αλήθειας
Σάκης Αθανασιάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου