Αν δεν Μπορείς να Περπατήσεις
στο Νερό
Είχες για πάντα μια λάθος αλήθεια
Να δραπετεύεις πριν το σώμα σου απλά
εκραγεί
από εμένα, από τη ζωή σου την ίδια
Και να αγαπάς ότι σιχαίνεσαι πάρα πολύ
Το σπίτι σου το έχτισες στην έρημο πάλι
Να καίγεται το σώμα σου ώσπου η νύχτα να ’ρθει
Δεν ξέρω πως μπορείς και αντέχεις το κρύο
Μόλις το μαύρο στην ψυχή σου παντού απλωθεί
Εγώ θα σου μιλάω έστω και λίγο
Από μακριά με τη σιωπή
Θα σε γεννάει η ψυχή μου κάθε ημέρα
Και δεν φοβάμαι πως το λίγο σου θα γίνει πληγή
Αν δεν μπορείς να περπατήσεις στο νερό έστω για μένα
Ακίνητη μη μένεις ενώ κυλάει η ζωή
Γιατί μια μέρα θα ρωτάς γιατί έγινες σκόνη
Αφού δεν άφησες να πάει πιο ψηλά η ψυχή
Είχες για πάντα μια λάθος συνήθεια
Τον έρωτά μου να τον νοιώθεις σαν απλή
προσβολή
Τι τιμωρία είναι αυτή δεν κατάλαβα ακόμα
Το σώμα σου να έχεις και τη ψυχή φυλακή
Σάκης Αθανασιάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου