Η
Ασημένια Ομίχλη
Μια νεράιδα λένε οι μύθοι
Σε μια Πρέσπα έχει φωλιά
Πέτρες στα σύννεφα πετάει
Σαν η αγάπη ξαγρυπνά
Μαζεύει αστέρια απ’ το κύμα
Στην αγκαλιά της τα κρατά
Τα σφίγγει με τα δυο της χέρια
Σαν να ’τανε μικρά παιδιά
Κι όταν η θλίψη τη ζυγώνει
Παίρνει το χιόνι αγκαλιά
Και ο χειμώνας τη θυμώνει
Που του πληγώνει την καρδιά
Στην ασημένια την ομίχλη
Πάνω στο κύμα περπατά
Χορεύει κάτω από τα αστέρια
Χορεύει, χάνεται, πετά
Στην ασημένια την ομίχλη
Γέλια ακούγονται συχνά
Μια νεράιδα χίλια χρόνια
Πέτρες γεμίζει την καρδιά
Τον έρωτά της μυστικό κρατάει
Μα πάντα η αγάπη θα πονά
Μια νεράιδα χρόνια τώρα τραγουδάει
Νύχτα που ο έρωτας χτυπά
Κι όταν στα σύννεφα μακριά πετάει
Βλέπει τον έρωτα στον Όλυμπο ξανά
Ένα θεό που μόνο ξέρει να ξεχνάει
Μα αυτή του στέλνει τα κρυφά φιλιά 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου