Κοιτούσα που κοιτούσες τον καθρέπτη
Η σκόνη σε γιορτή και η νύχτα πέφτει
Την αγκαλιά που νόμιζα αιώνα
Ομίχλη την σκεπάσαν και σεντόνια
Λίγα φιλιά ένα καλοκαίρι
Κόλπα που κλέβουνε το σώμα
Δρομέα με έχουν σε αγώνα
Να τρέχω δίχως τέρμα μες τα χρόνια
Το είδωλό σου δες πως πέφτει
Όταν θα σπάω τον καθρέφτη
Το είδωλό σου δες πως σβήνει
Αν ο καθρέπτης σου σε μια στιγμή θα φύγει
Από τη στέγη πέφτει χιόνι
Αυτό που κράτησες και είχες για μένα
Το είδωλό σου αν κρυώνει
Αγάπα το αυτό και λίγο εσένα
Μια αγκαλιά πριν έξι χρόνια
Που νόμιζα πως θα άντεχε ως τώρα
Με ξέχασε και τρέχω για τα ψώνια
Κουζίνα, κατσαρόλες, σκόνη αιώνια
Σάκης Αθανασιάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου