Ας μου έκρυψαν
τα μαύρα ρούχα την ψυχή
δεν τρόμαξα το δρόμο
την στάση φοβήθηκα
εσένα
που έπιασες στα χέρια σου
τα όνειρα και κοιμήθηκες
Στα μαύρα μου ρούχα
λευκή ψυχή περπατάει
καινούρια φώτα με πλησιάζουν
boy-leading-a-horse-1906 πάντα αγαπούσα
Pablo Picasso τα άσπρα χρώματα, τα άστρα
Σάκης Αθανασιάδης-o μικρός ήλιος κι άλλα όνειρα του δρόμου, β΄ έκδοση (2014)
Ήταν όλοι φοβισμένοι
για χρόνια φορούσαν μάσκες
κι έτρεχαν μακριά απ’ την βροχή
κρύβονταν απ’ τα χρώματα
και περίμεναν πάνω απ’ το πληκτρολόγιο
να τους πουν ποιος είναι ο εχθρός να τον πολεμήσουν
Φοβόταν οι γονείς τα παιδιά τους
οι παππούδες τα εγγόνια τους
φοβόταν η μια ήπειρος την άλλη
το παλιό φοβόταν το καινούργιο
όλα ήταν εχθρός
Αλλά με τον καιρό
μέσα στον φόβο τους υπήρχε μια κρυφή ελπίδα
πως δεν θα χρειαστεί να πολεμήσουν ποτέ κανένα εχθρό
και μετρούσαν τα λεφτά τους κάθε μέρα
και κάθε μέρα έπλεναν τις μάσκες τους
να μην μολυνθούν τα μάτια
κι ήταν ευτυχισμένοι γιατί ζούσαν
με μεγάλη ασφάλεια τον φόβο τους
και σχεδίαζαν το μέλλον
Ελάχιστοι πίστευαν στο θεό
οι περισσότεροι είχαν φτιάξει έναν θεό δικό τους
χόρευαν μαζί του στα πανηγύρια
τον κερνούσαν κανένα κερί σε γιορτές
ή τον έβγαζαν απ’ το μυαλό τους να παίξει
τυχερά παιγνίδια να σώσει το μέλλον
Ήταν όμως όλοι φοβισμένοι τα βράδια στο σπίτι
οι γονείς με τα δάνεια
οι νοικοκυρές με το φαγητό
οι παππούδες με τα φάρμακα
οι φοιτητές με την μοναξιά
οι δάσκαλοι με τα βιβλία
μα κανένας δεν έκανε τίποτα
να περάσει τον φόβο του
κι όλοι περίμεναν κάτι να γίνει
έστω, να γίνει επιτέλους πόλεμος
Όμως πέρασαν τα χρόνια
οι πιο μεγάλοι πέθαναν περιμένοντας να μάθουν τον εχθρό
κάηκαν στην φωτιά να μην μολυνθεί η Ευρώπη
κι οι λίγοι που έμειναν ζωντανοί
δεν ρωτούσαν να μάθουν ποιος ήταν ο εχθρός
που θα έπρεπε κάποτε να πολεμήσουν
γιατί περίμεναν κι αυτοί να πεθάνουν
Σάκης Αθανασιάδης Η βροχή χορεύει στα κεραμίδια (2022)
Τενεκεδένια ποτάμια
Νυχτερίδες τα βράδια
χορεύουν στα τζάμια
χαλασμένα τα φώτα απ’ τις βροχές
τενεκεδένιο σχολείο
που σκουριάζεις στο κρύο
φοιτητές σε κομπιούτερ γιατί θες
Αστυνόμοι με κράνη
με φυλάνε και πάλι
ένας νέος κόσμος με σιωπές
Θα κλείσω τα παράθυρα
να μην περάσει ο χειμώνας
από τις μάσκες του
τα ματιά μου μην μολυνθούν
θέλω να βλέπω οπαδούς από το κόμμα
τους θεούς τους να χειροκροτούν
θέλω να βλέπω τους πιστούς μεθυσμένους
για ένα νόμισμα να με ποδοπατούν
Πειρατές τα άδεια βράδια
με σπαθιά στην οθόνη τενεκεδένια ποτάμια
ένας νέος κόσμος με απειλές
μα θα περπατάω δίχως να ρωτάω
τι χάθηκε τι έμεινε στις τσέπες απ’ το χθες
Ένα ουράνιο τόξο πάνω από μια παγωμένη ψυχή
Στο πρώτο φιλί αστέρια είχαν πέσει
στα μάτια η θάλασσα ήταν χρυσή
ξυπνούσε ο ήλιος για να περάσει
όλο το φως μες την ψυχή
Στο δεύτερο φιλί είχες ξεχάσει
την πόρτα της αγάπης ανοιχτή
μες το μυαλό σου είχες σχεδιάσει
μια βάρκα να δένει στην ακτή
Τρέξε μακριά απ’ το χώμα του παραμυθιού
πρέπει να σηκωθείς απ’ το χώμα και να τρέξεις
περπάτησε τα σύννεφα ένα ουράνιο τόξο να σε βρει
μόνο με την αγάπη θα αντέξεις
Στο πρώτο φιλί η φωτιά είχε φτάσει
από τα μάτια στο κορμί
λύκοι κρυβόταν λυπημένοι
στο δάσος κυνηγημένοι απ’ την σιωπή
Στο δεύτερο φιλί δεν είχες ξεχάσει
για πάντα να πεις θα είμαστε μαζί
για πάντα όμως λέει ο δρόμος
είναι ένα ουράνιο τόξο πάνω από μια παγωμένη ψυχή
Σάκης
Αθανασιάδης Η βροχή χορεύει στα κεραμίδια (2022)
