Τα συρμάτινα αστέρια- Σάκης Αθανασιάδης

       Τα συρμάτινα αστέρια

Τα κόκκινα τα σύννεφα ο άνεμος τα παίρνει

Και τα πετάει στο βουνό σαν άχρηστα χαλιά

Τα όμορφα τα όνειρα ο ποταμός τα δέρνει

Και τα πετάει στη θάλασσα να σβήσει η φωτιά

Συρμάτινο το  σώμα μου κι αυτό μαζί τους πάει

Κι όλο γυρίζει μοναχό τις νύχτες σαν σκιά

Κάπου μαζί θα ειν’  κι ψυχή χαμένη μες το δάσος

Να κυνηγάει τον έρωτα σαν τα άγρια πουλιά

Ξημέρωσε νωρίς  κι απ’ την αγρύπνια

Φαντάστηκα τον ήλιο στην καρδιά

Να μου μαζεύεις πάλι τα λουλούδια

Να τα ανταλλάξεις με αγκαλιά

Το άγριο που είχα στη ψυχή αέρας θα είχε πάρει

Και  αγγέλους θα αντάμωνα στον ύπνο μου καλούς

Αν δε με άφηνες εδώ για ένα ακόμη βράδυ

Να κυνηγάω τα όνειρα στους άγριους ποταμούς

Συρμάτινα τα αστέρια μου συρμάτινες και οι μέρες

Ανάβουνε τις νύχτες μου μα σβήνουνε πρωί

Πέφτουν και χάνονται ξανά σταγόνες μες το δρόμο

Συρμάτινο το σώμα μου χωρίς ένα φιλί

 Σάκης Αθανασιάδης

·        τα παπούτσια του μάγου χρόνου και άλλα ποιήματα-Β’ έκδοση (2014)

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ - ARPEGGIOSMP-Σάκης Αθανασιάδης

Τα Χριστούγεννα της Όλγας-Σάκης Αθανασιάδης

  Τα Χριστούγεννα της Όλγας

Την είχα γνωρίσει παλιά σε ένα μεγάλο μου κύμα

Μετά το καράβι της ζωής μου με πήρε μακριά

Μπορεί να ήτανε αλήθεια μπορεί να ήτανε ψέμα

Μες τα χιλιάδες μου πρέπει η μνήμη με απατά

Κατόπιν περνούσε συχνά η βροχή μου έφερνε νέα

Μέχρι που έφτιαξα καράβι με άστρα μικρά

Να ταξιδεύει Χριστούγεννα νύχτα

Να μου γεμίζει τα μάτια βοριά

Τα Χριστούγεννα της Όλγας ίσως είναι μαγικά

Ίσως να μαζεύει άστρα να τα έχει αγκαλιά

Τα Χριστούγεννα της Όλγας ίσως μοιάζουν με πουλιά

Που πετάνε απ’ τα δέντρα και περνάνε τα βουνά

Αυτό που θυμάμαι τις μεγάλες γιορτές είναι οι ευχές

Που πέφτουν στο χώμα και οι αγάπες  τους λιώνουν σαν χιόνι

Κι αυτό το μικρό της ψυχής μια αφορμή να βγω πιο πέρα

Που τα όνειρα στα φώτα απλά μεγαλώνουν μια μέρα

Τα Χριστούγεννα της Όλγας, της Μαρίας, τα δικά μου

Ίσως να είχανε αξία αν μιλούσε η ψυχή

Αν πετούσε ο βαρδάρης το κορμί σε μια γωνία

Και χανόταν η αγωνία και τα πίναμε μαζί

Σάκης Αθανασιάδης
το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων-2015

Μακριά απ’ τις φωνές των σκλάβων-Σάκης Αθανασιάδης

   Μακριά απ’ τις φωνές των σκλάβων

Δεν ήθελα να είμαι το σπίτι

που θα άφηνες τα όνειρά σου να κοιμηθούν

ούτε ήθελα να γίνω το πρώτο αστέρι

που θα έσβηνε στα μάτια σου

μόνο ήθελα να μείνω στο αίμα σου σαν καλοκαίρι

Δεν ήθελα να είμαι ο σκονισμένος δρόμος για τα παπούτσια σου

ούτε ήθελα να είμαι κοντά σου όταν πέφτεις

μπροστά στον καθρέπτη

κοιτώντας τα άσπρα μαλλιά σου

ήθελα να πιστέψω τον μύθο της αθανασίας

Δεν ήθελα να ακούω να μου λες

δεν έχτισα ένα σπίτι για σένα στη θάλασσα

την λάσπη να βγάλεις απ’ το αίμα σου

αλλά σε άφησα μονάχη να περάσεις τον εαυτό σου

και χάθηκα στο δάσος με τις καρδιές

ξυπόλητος στο ποτάμι χωρίς φαγητό

ψάχνοντας αυτό που για σένα δεν υπάρχει, την αγάπη

Όμως πάντα ήθελα να περπατήσω στη βροχή

πάντα ήθελα να μιλήσω στον άνεμο

για ένα καινούριο μου όνειρο

να μιλήσω μακριά απ’ τις φωνές των σκλάβων

και μίλησα…

Σάκης Αθανασιάδης Η βροχή χορεύει στα κεραμίδια (2022)

Σταυρός από αλάτι-Σάκης Αθανασιάδης

                           

            Σταυρός από αλάτι

Ποτάμια που έχασαν τα νερά τους και γίνανε χωράφια

Τρέχουν στον ύπνο μου ψάχνοντας την θάλασσα

Λίμνες που το σώμα τους κάηκε κι έγιναν καλάμια

Ζητιανεύουν νερό κάτω απ’ τα παράθυρα

Κορίτσια που ήπιαν κρασί απ’ τα όνειρά τους

Χωρίς να έχουν προλάβει

Να σπάσουν τα μάτια τους στον δρόμο

Τρέχουν στον ύπνο μου ξυπόλυτα στην χωμάτινη λίμνη

Μέσα στο μεγάλο μου όνειρο

Σβήνω όλες τις θρησκείες που σκοτώνουν το αίμα

Γιατί αν υπάρχει  θεός θα είναι νερό που γυρίζει στο ποτάμι

Καθαρό φως, σταυρός από αλάτι

Σαν αυτόν που φτιάχναμε παιδιά να σταματήσει η καταιγίδα

Πουλιά τρέχουν να περάσουν την βροχή

Αλλάζουν σχηματισμούς σαν στρατιώτες στα σύνορα

Ζηλεύω αυτά τα πουλιά που αντέχουν τον «πολιτισμό»

Και ποτέ δεν θα γνωρίσουν τον ψηφιακό του παράδεισο

Αυτόν που κοιτάζω εγώ τώρα στα χέρια των παιδιών σας 

  Το δαχτυλίδι της ελευθερίας -Σάκης Αθανασιάδης (2020)