Φτάνει απ’ το δάσος μια παράξενη φωνή
Και μου παγώνει σε ένα βήμα τον αέρα
Μένω ακίνητος ζυγίζω τη στιγμή
Στους θρύλους με γιαγιά και με μητέρα
Κοιτάζω πλάι μα δεν φαίνεται ψυχή
Αν και η φωνή επίμονη μου κόβει τον αέρα
Μέσα στα δέντρα σαν του δάσους την οργή
Να λέει φίλε μη φοβάσαι, καλημέρα
Φίλε μου λέει μη φοβάσαι έχω κρυφτεί
Για να κερδίζω μοναχός κάθε ημέρα
Και από στόχος έγινα μια καθαρή φωνή
Με τα πουλιά που χρωματίζουν τον αέρα
Ήταν πολλοί οι λύκοι οι κρυφοί
Που ζήταγαν το αίμα κάθε βράδυ
Και χτύπαγαν σαν είχα αφεθεί
Ανέμελος στη μάταια βιοπάλη
Και την ανάσα ένοιωθα καυτή
Σαν άρπαζαν το όνειρο στη πόρτα
Να μην ξυπνήσει να μην γεννηθεί
Να μην ζητήσει δυνατά να δει τα φώτα
Υπήρχαν πάντα λίγοι στη ζωή
Που ζήταγαν φιλί και αγάπης δρόμο
Αλλά με αυτούς δεν είχα επαφή
Παρέα έκανα μονάχα με τον πόνο
Φίλε μου λέει μη φοβάσαι έλα κι εσύ
Για να γνωρίσεις της αγάπης σου το δρόμο
Για να πετάξεις τα δεσμά που έχεις μαζί
Που σε κρατάνε χαμηλά στο χώμα μόνο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου