Όταν γράφω ποιήματα
ανοίγω μια τρύπα στο σκοτάδι
μέσα στο λίγο φως
τα μάτια μου μεγαλώνουν
Ακούω βήματα στο μπαλκόνι
είναι ο πατέρας που με περιμένει
να πιούμε το κόκκινο κρασί της ανάστασης
κάτω απ’ τα αστέρια
μέσα στην σιωπή
να μου λέει «μη φοβάσαι»
Έτσι αυτό που έχει χαθεί
το αγαπώ περισσότερο
και φοβάμαι να το πετάξω σαν στάχτη
να το σκορπίσουν αυτοκίνητα στο μηδέν
Όταν γράφω ποιήματα
γεμίζω με φωτογραφίες το δωμάτιο
φωτογραφίες που βρίζουν ή χαμογελάνε στους
τοίχους
στάζουν τα μάτια αίμα στο χαρτί
Πληγωμένος αλλά ελεύθερος από τον εαυτό μου
δεν φοβάμαι τον θάνατο
μπορώ να περπατήσω μακριά και να κλέψω
τα πιο όμορφα όνειρα
Όταν γράφω ποιήματα ξεχνάω τους δρόμους
και σκέφτομαι πως τα μάτια σου
ήταν το καλύτερο σπίτι για μένα
η δική μου θάλασσα
μέχρι να φτάσει ο «πολιτισμός»
και γίνουν τα μάτια σου δρόμος που αγαπά την
ταχύτητα
Κι όταν πονάει το σώμα μου στους στίχους
ρίχνω από μακριά μια χούφτα άμμο στο μαξιλάρι
σου
ελπίζοντας πως όταν ο καθρέπτης
σταματήσει να σου λέει «σ’ αγαπώ»
να θυμηθείς πως «οι κανονικοί»
συλλαμβάνονται πρώτοι από τους δημοσιογράφους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου