Εξορισμένος ποιητής
Σε ένα έρημο νησί
Καίω την νύχτα με τσιγάρα
Εξορισμένος ποιητής
Που δεν αθώωσε κανένα με κερί
Μοιάζω με ανήλικο παιδί
Που το αφήσανε στο δρόμο τον χειμώνα
Μέσα στην κρύα την βροχή
Να δυναμώσει η ψυχή του και το σώμα
Βλέπω τον ήλιο που βουτά
Κόκκινη θάλασσα το αίμα μου στο σώμα
Σαν του φιλιού σου την φωτιά
Που μου θυμίζει ένα λάθος μου ακόμα
Κάτω απ’ τα αστέρια η φωτιά
Καίει το μέλλον, το παρόν μα και τον φόβο
Γιατί η ζωή είναι μικρή
Και δεν πετιέται σε συμβάσεις για έναν ρόλο
Μοιάζω με αδέσποτο σκυλί
Που παρατάει το καλοκαίρι του στο χώμα
Για να φυλάξει την τροφή
Απ’ τους προφήτες που αγάπησαν το σώμα
Εξορισμένος ποιητής
Απ’ την αγάπη την δική σου για το μέλλον
Σπάω την νύχτα με σφυρί
Όλες τις πέτρες της ψυχής που κρύβουν μίσος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου