Ο χορός των αθώων
Αυτός που λέει κάθε μέρα
φοβάμαι να ζω σαν νεκρός
σε πόλεις δίχως μάτια
που μυρίζουν σκοτάδι
φοβάμαι να χαρίσω τα παιδιά μου
στην ανυπόφορη φτώχεια σας
για ένα ξεροκόμματο δρόμο
αυτός που όταν δεν βρέχει
χορεύει ξυπόλυτος στην καυτή άμμο
τον χορό των αθώων
αυτός που φωνάζει στον καθρέπτη του:
«Ίσως αν πέθαναν όλοι οι θεοί
θα ήταν ζωντανά τα παιδιά μου»
αυτός που όταν έρθουν οι στρατιώτες
να τον πυροβολήσουν
σαν αιρετικό ή σαν τρελό, θα βρούνε λόγο
μουρμουρίζει κοιτώντας τους στα μάτια:
«ευχαριστώ για την αθανασία»
αυτός είναι ποιητής
| Γι’ αυτό οι πιο πολλοί μισούνε τους ποιητές |
τους θυμίζουν το παιδί που μεγάλωσε
κι έτρεξε τρομαγμένο μακριά τους
τους θυμίζουν αυτό που φοβούνται περισσότερο
τον έρωτα και τον θάνατο
γιατί ξέρουν πως τίποτε
δεν είναι πιο επικίνδυνο από ένα στίχο
που μπορεί να ματώσει τα μάτια τους
που μπορεί το αίμα τους να αρχίσει να καίει
και να θυμηθούν πως περπατώντας στον δρόμο της «επιτυχίας»
έγιναν ασήμαντοι αριθμοί
Κι όμως πέρα από αυτούς είναι κάποιες γυναίκες
που ερωτεύονται τους ποιητές
γιατί πιστεύουν πως οι στίχοι τους
ανοίγουν την πόρτα της αθανασίας
χωρίς να γνωρίζουν όμως πως αυτοί
περνούν μόνοι τους το σκοτάδι
Η
βροχή χορεύει στα κεραμίδια (2022)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου