Το φιλί του καθρέφτη
Ήμουν κρεμασμένος σ’ ένα στίχο όταν χάθηκες
και σκεφτόμουν αν πέσω
όλοι οι δρόμοι που περπάτησα τόσα χρόνια
είχαν μαύρο φως
Εσύ άλλαξες το τηλέφωνό σου για σιγουριά
έγινες το κορίτσι που περπατάει ξυπόλυτο στον καθρέφτη
κι άφησες την σιωπή να μιλάει
εγώ κρέμασα σε μανταλάκια το πρόσωπό σου
κι άφησα την βροχή να σε δέρνει
Από τότε παράτησα τα ποιήματα και περπάτησα πολύ
μόνος χωρίς ομπρέλα τον χειμώνα, λιγότερο μόνος την άνοιξη
ή και καθόλου τα καλοκαίρια της αγκαλιάς
όμως τώρα
πριν χαλάσουν και τα τελευταία μου παπούτσια
ψάχνω να βρω μια ακτή να περπατάω ξυπόλυτος
Όταν φυσάει να έρχεται το αλάτι στα χείλη μου
η γεύση που είχε το φιλί σου
το αίμα σου να αρχίσει στις φλέβες μου να κυλάει
γαλάζιο αίμα σαν θάλασσα
Και θα ελπίζω τώρα
που το φιλί του καθρέφτη σε κούρασε
να πάρεις καινούργια παπούτσια
και να έρθεις μια μέρα να με δεις
για να μου δείξεις πως έπρεπε να σε αγαπήσω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου