Όταν όλοι πέφτουν, μείνε
όρθιος
Τα σπίτια που έζησα
είχανε πόρτες με διπλές κλειδαριές
να ονειρεύομαι αυτοκίνητα που
τρέχουν
φρένα που σπάνε τα τζάμια
να μην περνάει η άνοιξη στα δωμάτια
κλειδωμένος όνειρα άλλων να ζω για
δικά μου
Οι πόλεις της οθόνης
που έλαμπαν στο πανί
όταν τις γνώρισα είχαν χαλασμένα
φώτα
την μοναξιά αράχνη στους τοίχους
δρόμους βρώμικους, ναυαγούς εργάτες
νηστικούς που διψούσαν για χρυσάφι
Κι αυτό που άκουγα στις σιωπές μου
«μείνε όρθιος...»
«…όλοι πέφτουν κι όλοι φωνάζουν
την άμμο της Κυψέλης θάλασσα»
με έκανε πιο δυνατό από τον φόβο μου
κι ήθελα να χάσω περισσότερα
αλλά να χάσω όρθιος
Μα κάποτε ελπίζω
τα ξυπόλυτα καλοκαίρια
θα με φωνάξουν στην θάλασσα
να αφήσω τον πόνο της αγάπης στα
κύματα
κι έναν μου στίχο στο γαλάζιο φως
«μείνε όρθιος...»
«μείνε όρθιος...»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου