Η κόρη του βοριά
Τρέχει ξανά πίσω απ' το φεγγάρι
Παίζει ξανά την κόρη του βοριά
Αλλάζει μάτια κάθε καλοκαίρι
Τα αστέρια βλέπει και γελά
Ξέρει να τρέχει πίσω απ’ τον νόμο
Μιλάει για δρόμο, φως κι ομορφιά
Ακούει καλά φωνές στην άμμο
Παίζει ξανά την κόρη του βοριά
Τρέχει, τρέχει μα πουθενά δεν
φτάνει
Τρέχει, τρέχει και στο μηδέν γυρνά
Γιατί ποτέ το κύμα δεν την φτάνει
Κι αυτή η θάλασσα δεν ξέρει να
αγαπά
Τρώει τα νύχια της μέσα στην
νύχτα
Κοιτά το φεγγάρι μέχρι να χαθεί
Κι όταν χορτάσει απ’ την κρύα
αγάπη
Λέει στον ήλιο να την λυπηθεί
Τρέχει ξανά πίσω για συγνώμη
Ανάβει κεριά σε άγαλμα χρυσό
Τρέχει ξανά να ψάξει νερό
Μα δεν φορά τα δικά της τα μάτια
Τρέχει, τρέχει μα πουθενά δεν
φτάνει
Τρέχει, τρέχει μα ο δρόμος την περνά
Ίσως μια φορά όταν θα βρέχει
Το ποτάμι μέσα της να αρχίσει να κυλά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου