Ένα καλοκαίρι καρφωμένο στο
μάγουλο
Πατάει στις μύτες των ποδιών της
Και στον αέρα κολυμπάει
Σχεδιάζει χάρτινα πιστόλια
Και μια σφαίρα που χτυπάει
Μου λέει πως με αγαπάει
Αν θα χαθώ πολύ θα κλάψει
Μετά απλά θα με ξεχάσει
Κάθε φιλί μου θα το κάψει
Εγώ απλώνω τα εργαλεία
Φτιάχνω τραγούδια από χώμα
Της τα χαρίζω σαν παιγνίδια
Μα αυτή επιμένει να γελάει
Με ένα καλοκαίρι καρφωμένο στο μάγουλο
Ακόμη ελπίζω
Πως όταν κλείσει για καλά η πληγή
Θα πιστεύω σε αυτό που εγώ χτίζω
Πατάει στις μύτες των ποδιών της
Και στον αέρα κολυμπάει
Βασιλική ονόμασα την σφαίρα
Μα κάπου-κάπου το ξεχνάω
Μου λέει πως με αγαπάει
Πως είμαι ελεύθερος να φύγω
Κι εγώ ανοίγω μια πόρτα
Με ένα καλοκαίρι καρφωμένο στο μάγουλο
Ακόμη ελπίζω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου