Φταίει η άνοιξη που κλωτσάει πολύ-Σάκης Αθανασιάδης

Φταίει η άνοιξη που κλωτσάει πολύ                                 

Με κρατούσε το χέρι μα τα πλοία κοιτούσε

Τα μεγάλα τα κύματα με την άγρια φωνή

Θα γυρίσω μου είπε μια μέρα στο σπίτι

Να κοιτάζω τη θάλασσα απ’ την αυλή

Με κοιτούσε στα μάτια για το δρόμο μιλούσε

Ένα μεγάλο ταξίδι να γεμίσει η ψυχή

Μετά ο δρόμος την πήρε μεγάλο πανηγύρι

Χάθηκε χάθηκα μες τη σιωπή 

Δεν κατάλαβε πως, οι μέρες περνούσαν

Κι η θάλασσα έφευγε μακριά

Ώσπου μια μέρα τα μάτια της γέμισαν άμμο

Τότε θα σκέφτηκε τώρα τι κάνω

Δίχως τη θάλασσα τα μάτια μου χάνουν το φως

Ή μάλλον θα σκέφτηκε η άνοιξη φταίει που κλωτσάει πολύ

Κι αυτός ο αέρας που φτάνει καυτός

 Όλο γυρνάω πίσω το χρόνο να νικήσω

Αν κάτι έμεινε εκεί που ζει

Ή έχει σκεπαστεί από πτώματα

Στο παρελθόν να δω το μέλλον σε αποκόμματα

Δεν περίμενε πως η αγάπη θα πίνει

Κι η μοναξιά θα κλέβει τη φωνή

Φταίει η άνοιξη που κλωτσάει πολύ

Φταίει το σώμα δίχως έρωτα

Ένα φεγγάρι κοιτάζει απ’ το παράθυρο - Σάκης Αθανασιαδης (2018)