Άγονη γραμμή
Μακριά οι αστραπές ξυπνούσανε τη μνήμη
Χαμένος ένοιωθα εντός μα κι εκτός
Ξεχάστηκε η πατρίδα τα βλήματα είχαν μείνει
Να σκάνε όταν πετάει ο χάρτινος θεός
Σκυφτοί προσκυνητές μου σβήνουνε τη μνήμη
Να κάθομαι μαζί τους θλιμμένος στη βροχή
Χτυπάνε με τις πέτρες μα τρέχω σαν αγρίμι
Γιατί δεν παραδόθηκα στη λάσπη τους γυμνός
Χαρίζω τη βροχή και πάω για λίγο ήλιο
Θα είναι χρήσιμος μες την ομίχλη αυτή
Μέσα στο γύψο αυτό αστείο είναι να μείνω
Ακίνητος, ακούνητος, σε προσοχή
Μέσα στη λογική ο λόγος έχει πάψει
Οι άνθρωποι να ψάχνουνε νερό για τη ψυχή
Με εγώ ο ρομαντικός βγαίνω από αυτή την τάξη
Στου έρωτα τραβάω την άγονη γραμμή
Σκυφτοί προσκυνητές χτυπάνε με τις πέτρες
Με τράπεζες, με κάρτες πλαστικές
Γέμισε το ταβάνι μου με πράσινους, μπλε λεκέδες
Κόκκινες, μαύρες πιστολιές
Σάκης Αθανασιάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου