Κοίτα και μη γελάς-Σάκης Αθανασιάδης

Robert Gonsalves

                           

       Κοίτα και μη γελάς 

Άκουγα τις φωνές ο δρόμος σταματάει

Κάτσε μαζί με εμάς το δάσος μη περνάς

Μα έφτιαξα φτερά με φύλλα από δέντρα

Να πάω πιο ψηλά που η άνοιξη περνά

Άναψαν μια φωτιά άφησαν μόνο χώμα

Γέμισαν τη καρδιά με σκόνη από φλουριά

Πέρασε ο καιρός ο χρόνος είχε λιώσει

Ότι είχε μαραθεί κι αδειάσει από φωνή

Μέσα σε όλα αυτά μου χάθηκες κι εσύ

Σκέπασες το φιλί σου με άμμο να χαθεί

Κάτσε να με κοιτάς μες τη φωτιά που τρέχω

Στη θάλασσα να φτάσω τα μάτια μου να βρω

Κοίτα και μη γελάς τα τείχη που ανεβαίνω

Στο κάστρο της Λαμίας να πιάσω ουρανό

Έπεφτε η βροχή στο όνειρο τις νύχτες

Κόντεψα να πνιγώ στο κάστρο μου πριν βγω

Κοίταζα το φεγγάρι τη θάλασσα να φέγγει

Κι είπα δεν φοβάμαι να ανέβω το βουνό

Γιατί αν δεν μπορώ έξω να βγω απ’ το δρόμο

Νομίζω θα έχω χάσει στο μίσος τη ψυχή

Σάκης Αθανασιάδης
το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων-2015

Αλλά θα ήταν ωραία να ήμουν το αίμα το δικό σου-Σάκης Αθανασιάδης

Αλλά θα ήταν ωραία να ήμουν το αίμα το δικό  σου

Κράτα με όσο μπορείς στο φως να σε κοιτάζω γυμνή

Για μια φορά να ζήσω τη μεγάλη εκδρομή

Μακριά από εδώ ψηλά στα βουνά

Ή σε ένα νησί που ο άνεμος μιλά

Κράτα όσο μπορείς στο φως να είμαι ο εαυτός  μου

Καθρέπτης που δεν σπάει στη μέση το όνειρό μου

Θέλω να με κοιτάς να μεγαλώνω τη ψυχή

Να πέφτω να σηκώνομαι να μη φοβάμαι το κακό πως θα ’ρθεί

Πολλά ζητάω ξέρω πολλά ζητούσα πάντα

Κι έτσι έμαθα να υποφέρω με λεπίδες ελπίδες

Θα ήταν ωραία όμως να ήμουν το αίμα το δικό  σου

Θα ήταν ωραία να άνθιζε μέσα στη κρίση η ψυχή

Πολλά ζητάω ξέρω πολλά ζητούσα πάντα

Μέσα στο στίχο να ακούς που αναπνέω

Θα ήταν ωραία όμως να ήμουν ο ήχος δικό  σου

Θα ήταν ωραία να έβαζες εσύ τη μουσική

Όταν τα μάτια μου είναι κλειστά

Να μου μιλάς για το δρόμο που βλέπεις

Θα ήταν ωραία να με αγκάλιαζες τα κρύα πρωινά

Μετά να πετούσες στο κορμί μου φωτιά

Πολλά ζητάω ξέρω πολλά ζητούσα πάντα

Έτσι έμαθα να υποφέρω με λεπίδες ελπίδες

Μα τις φωνές τις αντέχω τη σιωπή μου την είδες

Αλλά θα ήταν ωραία να ήμουν το αίμα το δικό  σου

Θα ήταν ωραία να άνθιζε μέσα στη κρίση μια καρδιά

 Σάκης Αθανασιάδης 
το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων-2015

Μπλε βάρκα -Σάκης Αθανασιάδης

                                      

                  Μπλε βάρκα

Έναν ήλιο ζητούσα, έναν ήλιο να περνάει πρωί

Χρώματα να μαζεύω στο νησί μου το άσπρο

Να ξυπνάει τη θάλασσα το σώμα μου το άγριο

Μες τα ταξίδια του τα όνειρα να έχουνε φωτιά

Μα ο καιρός περνούσε κι εγώ δεν βρήκα γη

Άνεμο που μυρίζει το πρωινό φιλί σου

Αυτά καθόμουν και σκεφτόμουν στην όχθη του Αξιού

Ακίνητος αν πρέπει να μένω κοιτώντας σώματα

Που βυθίζονται στα νερά της συνήθειας

Μια ανάσα σου ζήτησα, μια ανάσα σου να τη πιώ

Να περάσω το ρεύμα, το βαθύ ποτάμι

Αστέρια να μαζέψω στην απέναντι όχθη

Εκεί που δεν μπορούσα να φτάσω μονάχος

Γιατί χωρίς το αίμα να καίει το ποτάμι είναι άγριο

Είναι ωραία να πατάς στη γη

Μα πιο ωραία είναι να μπορείς τα αστέρια να αγγίζεις

Είναι ωραία να βουτάς στη θάλασσα

Μα πιο ωραίο είναι το φιλί της να γνωρίζεις

Έναν τρόπο ζητούσα να μιλήσω

Όταν κοιτούσα στο βουνό τις φωτιές

Χωρίς την ανάσα σου με είχε πνίξει ο καπνός

Κι έτσι άρχισα να γράφω στίχους

Κλωτσιές να ρίχνω στη θάλασσα να σου μιλάει

Μα ο καιρός περνούσε το φράγμα είχε φτιαχτεί

Μαζεύτηκαν οι λάσπες μεγάλωσε το μίσος

Τίποτα δεν κατάλαβες ως σήμερα

Ποτέ σου δεν κατάλαβες πως χάνονται τα καλοκαίρια της ψυχής

Το ταξίδι όμως συνεχίζεται στη μπλε μου τη βάρκα

Σάκης Αθανασιάδης
το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων-2015

Όμως εγώ θα στο πω-Σάκης Αθανασιάδης

Όμως εγώ θα στο πω

Πάνω στα βράχια να κάθεσαι

Τη θάλασσα να κοιτάζεις

Να έρχεται η άνοιξη

Τα μάτια σου να βγάζουν φωνές

Στο βουνό να περπατάς

Τα χρώματα να διαβάζεις

Της άνοιξης να ζητάς το φιλί

Για να πιστέψεις

Πως είναι πατρίδα ακριβή το χώμα που πατάς

Όταν σκοτώνουν μια θάλασσα, ένα ποτάμι, ένα δάσος

Και πρέπει να σωπαίνεις

Φοβάμαι πως έχεις χαθεί στα σύννεφα του λάθους

Πως είσαι κι εσύ αιχμάλωτος μιας εποχής

Που παράγει κονσέρβες θανάτου

Όμως εγώ θα στο πω για μια ακόμη φορά

Αν δεν μπορείς να αγαπήσεις

Τη λίμνη, το δάσος, τη θάλασσα

Αν δεν μπορείς να αγαπήσεις

Τη μεγάλη σου μάνα τη γη

Τα παιδιά σου απλά τα μισείς

Και τα μάτια τους εσύ τα λερώνεις

Μόλις βραδιάζει και δεν μπορείς να μιλήσεις

Στην άνοιξη που σε κοιτά

Γιατί τα μάτια σου βλέπουν λεφτά στον ουρανό

Αντί για αστέρια

Νομίζω πως πρέπει να φοβηθείς

Τις ψυχές που πετάνε φωτιά

Η εποχή δεν είναι λάθος

Λάθος είναι ο δρόμος που πας

Και σου απαγορεύει να δεις

Σου απαγορεύει να ζήσεις τα χρώματα

Κι όταν κοιμάσαι

Τίποτε άλλο δεν μπορείς να σκεφτείς

Τίποτε άλλο πέρα απ’ το κέρδος

 Σάκης Αθανασιάδης 

·        οι ανάσες των εραστών (2014)