Ο κήπος που
χάθηκε στο δρόμο
Μέσα στης
δύσης το φως
Κουράστηκα
μόνος και κάθισα
Μα είπα να
τρέξω μακριά
Γιατί τη
φωνή μου θα χάριζα
Τι να
πιστέψω από αυτή
Αφού δεν
ξυπνάει την άνοιξη
Ο κήπος μου
χάθηκε στο δρόμο
Έγινε άγαλμα
μαύρο απ’ τη μετάλλαξη
Σου στέλνω
ξανά μια αγκαλιά
Γιατί μες
τον ήλιο σου σκάλωσα
Που μου
έμαθες ελληνικά
Αιχμάλωτος
που δεν μεγάλωσα
Γυρίζω τα
χρόνια στο φως
Κοιτάζω της
δύσης τα ονόματα
Αυτό με
φοβίζει πολύ
Πως το άγριο
θηρίο θα ’ρθει
Μονάχα με
ανάσα μικρή
Γυρίσω και
βλέπω τη θάλασσα
Η γλώσσα μου
είχε κοπεί
Με άνωθεν
εντολή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου