Προσκυνητές-Σάκης Αθανασιάδης

                               

          Προσκυνητές

 Έσκυψε η άνοιξη μέσα στο χιόνι

Γέμισε η θάλασσα προσκυνητές

Τα όμορφα τα λόγια τους τα φτύνω αναπνέω

Η χάρτινή τους άνοιξη στα μάτια μου λεκές

Είπαν να βγω αριστερά να δω το κύμα

Τον άνεμο να τραγουδά, της άνοιξης τα μάτια

Μα ο δρόμος τους με έβγαλε σε τράπεζες με φράχτη

Να βλέπω μαύρο ουρανό

Το χρώμα των ματιών μου θυμάμαι όταν πέφτει

Το αίμα στη φωτιά και οι θεοί χορεύουν

Τι άλλο απόψε για να πιούν γυρεύουν

Ψυχή μου μην ακούς τον κεραυνό

Μη με ρωτάτε πόσο αντέχω στο σκοτάδι

Στιχάκια γράφω εδώ και υποφέρω

Τα όνειρά μου που σκοτώνω κάθε μέρα

Οι σταυροφόροι πριν φανούν

Σάκης Αθανασιάδης
το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων-2015

Το στέμμα της αγάπης-Σάκης Αθανασιάδης

  Το στέμμα της αγάπης

Μπορεί για μια αλήθεια να σπάει η καρδιά

Και κάτω να πέφτει της αγάπης το στέμμα

Μικρή μου αγάπη αν ακούς την ανάσα μακριά

Στην αγάπη που ζει δεν υπάρχει πια τέρμα

Η μόνη αλήθεια που είπες παλιά

Ο έρωτας σαν φτάσει στο τέρμα

Αυτό που αξίζει στο ταξίδι ζωή

Το μέλλον να μη βλέπεις σαν τέλμα

Μικρή μου αγάπη που είσαι μακριά

Και  ρίχνεις στη λίμνη ένα κέρμα

Περπάτα στο φως να βρεθούμε ξανά

Να βγούμε ή να μπούμε στο ψέμα

Μη ψάχνεις το χρώμα να φτιάξεις καρδιά

Τον χρόνο μη βλέπεις με άδειο το βλέμμα

Μικρή μου αγάπη κι αν είσαι μακριά

Το σώμα σου γνωρίζω σαν κόκκινο αίμα

Αυτή η συνήθεια που είχες παλιά

Να κόβεις τα φιλιά με τα χέρια

Στο πάτωμα να  ρίχνεις τη λίγη χαρά

Μας πήρε τα μικρά μας τα αστέρια

Σάκης Αθανασιάδης

·        τα παπούτσια του μάγου χρόνου και άλλα ποιήματα-Β’ έκδοση (2014)

Πόσο θα ήθελα να είμαι τώρα-Σάκης Αθανασιάδης

                        

Πόσο θα ήθελα να είμαι τώρα

Πόσο θα ήθελα να είμαι τώρα

Άνεμος βροχή μαζί

Μια πέτρα που θα σπάσει η σιωπή μου

Πόσο θα ήθελα να είσαι τώρα

Φλόγα να ζεστάνεις τη ψυχή

Μια άνοιξη να περπατήσω

Άνοιξε τα μάτια σου κοίτα τη ψυχή μου

Μια ψιχάλα μικρή φωτιά

Βγες απ’ τη συνήθεια σου γίνε αναπνοή μου

Μια σπίθα για τη καρδιά

Πόσο θα ήθελα να ρίξω τώρα

Τοίχους για να σπάσω τη σιωπή

Να μου τραγουδήσεις

Έπλυνα τις λάσπες από το κορμί μου

Είδα χελιδόνια στην αυλή

Ξέρω θα αργήσω να φτάσω στη ψυχή σου

Μα αργά πλησιάζω σε αυτή

Πέταξα τις πέτρες, άδειασα τις σφαίρες

Έκανα όπλα τα φιλιά

Μίλησα με τον αέρα, ξενύχτησα κάτω απ’ τα αστέρια

Μέσα στον ήλιο βρήκα τη γιατρειά

Σάκης Αθανασιάδης
το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων-2015

Το κρασί του χρόνου-Σάκης Αθανασιάδης

                              

 Το κρασί του χρόνου

Γύρισα όλη τη χώρα ήπια ερημιά

Ένα δάσος η ψυχή μου που έχει πάρει φωτιά

Είσαι άνεμος της νύχτας που στο σώμα μου περνά

Με χαϊδεύεις υποφέρω και διψώ μες τα νερά

Έσκισα πριν λίγες μέρες το τετράδιο το παλιό

Όλες μου οι αναμνήσεις πεταμένες στο γκρεμό

Ήπια το κρασί του χρόνου έχω αδειάσει την καρδιά

Μα είναι δύσκολο ακόμα να σε σβήσω οριστικά

Σε ένα όστρακο της άμμου κρύβω μέσα του φιλιά

Περιμένω να ξαπλώσεις να σου δώσω μερικά

Μα είναι άσκοπο το ξέρω δεν υπάρχει λογική

Να είμαι εδώ να υποφέρω να είναι η άνοιξη μισή

Σάκης Αθανασιάδης
το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων-2015

fractalart 9o-3 ποιήματα του Σάκη Αθανασιάδη

3 ποιήματα

του Σάκη Αθανασιάδη 

9o τεύχος Fractal // 

Το αίμα της δημοκρατίας

Τώρα που κοιμήθηκαν οι φωνές
Θα βγω απ’ τη φυλακή των λέξεων
Με γραμμένα συνθήματα στο σώμα
Ντυμένος στις εκπτώσεις των Μ.Μ.Ε. επανάσταση.
Κουρασμένος απ’ τις νύχτες του καιρού
Θα βοηθήσω τους
Παρατημένους στη σκόνη της ανάγκης
αστυνόμους
Να καθαρίσουν την πλατεία
Απ’ το αίμα της Δημοκρατίας.
Στο πλήθος θα χαθώ
Ακολουθώντας βιαστικά βήματα
Στον κίτρινο αέρα των δακρυγόνων.
Τώρα… που η πόλη ντυμένη στα κόκκινα
Παρατημένη εταίρα στην χώρα του Περικλή
Ξυπνά απ” τη λήθη τους ποιητές
Ζητιανεύει όνειρα
Να κολλήσει στα άδεια μάτια των παιδιών.
Τώρα… που ακούγονται καθαρά οι κραυγές
θα βγω απ’ τη φυλακή των λέξεων
Γλιστρώντας στο ζεστό κόκκινο αίμα της Δημοκρατίας…

Το καλάθι με τα ψέματα

Σε μια αργία του μυαλού
Άνοιξα το καλάθι με τα ψέματα
Κι άκουσα τις πόρτες να μιλάνε
Κόκκινες έβλεπα τις σημαίες
Κόκκινα τα φύλλα στα δέντρα
Κόκκινα όλα.
Σε μια αργία του μυαλού
Άκουσα το γέλιο των τοίχων
Άγγιξα χιλιάδες φωνές.
Στην υγρασία των ματιών
Φώναζαν οι μουσικές στους δρόμους
Ο πόνος των βημάτων φώναζε
Πέθαιναν οι Έλληνες
Και πέθαιναν για πάντα
Όπως πεθαίνουν για πάντα οι φοβισμένοι
Σε μια αργία του μυαλού
Άνοιξα το καλάθι με τα ψέματα
Τη φωτιά βρήκα
Κι έκαψα όλες τις πόρτες.
Τυλιγμένος με λίγο ουρανό
Λαχτάρισα των πουλιών το τραγούδι
Μα είχε σβήσει ο ήλιος
Γιατί πέθαιναν οι Έλληνες
Και πέθαιναν για πάντα
Όπως πεθαίνουν για πάντα οι φοβισμένοι

Το μαύρο

Έχει κρυφτεί απ’ την αστυνομία
Μια οικογένεια εργατών στην εκκλησία
Την κυνηγούν οι άνθρωποι
Και τη χτυπούν θέλουν να φύγει
Αυτοί που πάντοτε
Στα όνειρα χρωστούν δεν είναι λίγοι

Μα η αγάπη, αγάπη μου δεν σταματά σε ένα φιλί
Δεν είναι δύση – ανατολή δεν έχει αργία

Ξύπνησε ο ήλιος και μαζευτήκαν πιστοί
Πολλοί πιστοί που έλεγα να φύγω
Κι έριχναν σφαίρες
Που είχαν κρύψει στην ψυχή εδώ και μέρες

Μα η αγάπη, αγάπη μου δεν σταματά σε ένα φιλί
Δεν έχει δύση – ανατολή δεν έχει φράχτη
Μα η αγάπη, αγάπη μου δεν σταματά σε Κυριακή
Δεν προσκυνά το δυνατό, είναι το φως, είναι αγία
Είναι αυτό που λένε οι ποιητές, ελευθερία

Κάποιοι φωνάζανε πολύ πάρα πολύ
Να φύγουνε οι ξένοι
Και οι αστυνόμοι μόνο ακούγαν του παπά μας τη φωνή:
Να εφαρμοστούν οι νόμοι

Σε μια εκκλησία ήταν γυμνή απ’ το πρωί η κοινωνία
Πόσο σκοτάδι μπορεί να πάρει η ψυχή σε ένα βράδυ
Μέσα στο φόβο ενός παιδιού να κάνει τάμα
Το σύστημα μην γκρεμιστεί από ένα κλάμα