Καλοκαίρια με Πανσέληνο
Κάποτε ήμουνα μόνος
Και ήμουν στο μίσος πιστός
Τα αστέρια έριχνα στο χώμα
Φοβόμουν στον έρωτα το δυνατό του φως
Περνάω απ’ το δρόμο
Ακούω τον ήχο μιας σφαίρας
Ακούω τον ήχο μιας σφαίρας
Κάποτε ήμουνα εγώ ο δολοφόνος
Μα αφού δεν σκότωσα τον ήλιο
Αγάπησα τον ουρανό
Μιλάω στον άνεμο κι αυτός με ακούει
Αλλάζω φωνές τα μεσημέρια
Μα πάνω απ’ όλα σε αυτές τις πέτρες
Αφήνω την καρδιά μου ελεύθερη
Να ζωγραφίζει καλοκαίρια με πανσέληνο
Κάποτε ήμουνα μόνος
Και ήμουν στο μίσος πιστός
Μα πέρναγαν τα χρόνια
Μύριζαν τα λεφτά στα χέρια μου
Και αφού δεν σκότωσα τον ήλιο
Αγάπησα τον ουρανό
Λυπάμαι που έριξα τα αστέρια στο χώμα
Τα ταξίδια που έχασα των άγριων νερών
Μα πιο πολύ λυπάμαι που δεν έκλαψα ακόμα
Τους φίλους μου όταν βλέπω στους θάμνους των ψυχών
Σάκης Αθανασιάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου