Όχι ίσως, Ιερισσός
Κοιτάω τη θάλασσα
Και στην άμμο το βήμα με πάει
Τόση άνοιξη
Είναι κρίμα η ψυχή να πετά
Φυσάει ο άνεμος
Και σε σένα η σκέψη μου πάει
Τέτοια άνοιξη είναι κρίμα να κλαίει
Στο Μαύρο Αλώνι να προσκυνά
Πες το δυνατά να τ’ ακούσω
Έχω ανάγκη τον ύπνο μου να αφήσω
Όχι ίσως, Ιερισσός…
Πες το δυνατά να τ’ ακούσουν
Βλέπω πια την ανάγκη τα παιδιά τους να ζήσουν
Όχι ίσως, Ιερισσός…
Αλλάζω τις πόλεις μου
Μα το όνειρο ξωπίσω μου πάει
Σιγανά μου μιλά στις στροφές
Και στη πλάτη φιλικά με χτυπάει
Σαν μου δείχνει τις πατρίδες γυμνές
Πάρε, πάρε μια αγκαλιά κι απόψε
Την ψυχή μου που πέφτει και σπάει
Πέφτουν τα κάστρα μα γίνονται άστρα
Και η ήττα να λες πως στη νίκη με πάει
Στείλε με μες τη νύχτα και απόψε
Να ανάψω στα αστέρια φωτιές
Κράτησε τη ψυχή μου ψηλά και απόψε
Αυτή την άνοιξη για να κάψω το χθες
Μίλα μου, μίλα μου με φιλιά και απόψε
Της καρδιάς μου η φωτιά να μη σβήσει ποτέ
Κράτησε τη ψυχή μου στο δάσος και απόψε
Αυτή η άνοιξη να έχει ρίζες πολλές
Σάκης Αθανασιάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου